In decemebr 1991 stierf de Franse schrijver Hervé Guibert, 36 jaar oud. In zijn betrekkelijk korte leven schreref hij toch een flink oeuvre bij elkaar, veelal sterk autobiografisch getint. De kleine kring van bewonderaars groeide aan tot een omvangrijke lezersschare toen in 1990 'A l'ami qui ne m'a pas sauvé la vie' verscheen, waarin Guibert luid en duidelijk liet weten dat hij aan aids leed. We volgen hem in dit boek op zijn tocht langs allerlei artsen, die zijn vage klachten afdoen met de meest bizarre diagnoses, totdat hij zich op seropositiviteit laat testen en zijn vonnis onontkoombaar lijkt. Hij probeert vorm te geven aan wat hem nog van het leven rest, blijft schrijven, lijdt onder het lijden van zijn vriend en grote liefde, die eveneens seropositief blijkt. Het nieuwe evenwicht dat hij zich moeizaam weet te verwerven, wordt verstoord als Bill, een vriend werkzaam bij een farmaceutisch bedrijf in Amerika, hem belooft dat hij mee mag doen aan een experiment met een nieuw, veelbelovend vaccin.
Guibert was een goede vriend van de in 1984 eveneens aan aids overleden filosoof Michel Foucault, die hier onder de naam Muzil voorkomt en wiens ziekte en overlijden liefdevol worden beschreven. Warmte, boosaardigheid en niets ontziende eerlijkheid wisselen elkaar af in een verhaal dat de lezer tot ver in het leven van de schrijver voert. Deze autobiografische roman is geschreven in een stijl die met zijn schoonheid, baldadigheid en vitaliteit de dood nog een eind naar de toekomst jaagt.