Simon Faugier stelt gemakkelijk zijn vertrouwen in de eerste de beste, vooral als die boven de dertig is. Het avontuur had daarbij kunnen blijven, maar het ging veel verder. Yves Derouvel, een avond zijn vertrouweling, ziet een gemakkelijke prooi in hem. Hij laat hem niet meer los. Deze ontustige 'koppensneller' begint meteen al met Simon naar een rijke zeventigjarige heer te sturen, ene Victor Wiegant, die hem werk in zijn bibliotheek aanbiedt. Vervolgens maakt hij hem directeur van een kunsttijdschrift, waarvan Wiegant zelf de eigenaar is; daarna wordt hij diens associé als organisator van eeen muziekfestival, dat Wiegant financiert.
Simon wint al gauw de vriendschap van die man van zeventig jaar en brengt de helft van zijn dagen bij hem door. In Simons ogen vertegenwoordigt de oude heer een uitgebluste wereld, een wereld die aan het verdwijnen is. In een maatschappij die overweldigd wordt door verwarring en lawaai, getuigt Victor Wiegant zwijgend van een oude, bijna voorbije orde. En niet alleen hij, maar ook al de anderen: staatsraad Derouvel, een oude en slappe eenzelvige estheet, padre Giuseppe, de Venetiaanse monnik, slachtoffer van vernederende chantage en zonde. Voor al die mensen neemt Simon Faugier het op in zijn kruistoscht tegen het Kwaad.
Minder als zedenroman dan als karakterschildering, is deze harede geschiedenis eveneens een standpuntinname in morele zaken. Christian Combaz tont een scherpe blik en nauwgezetheid van taal in de stijl van Laclos.