De Duitse psychiater Detlef Petry werkte vanaf de jaren zeventig tot aan zijn pensioen in 2009 in het psychiatrisch ziekenhuis Vijverdal in Maastricht. In deze kliniek verbleven zo'n 150 patiënten die door de reguliere psychiatrie waren opgegeven: zij werden platgespoten met medicijnen, belandden in de separeerkamer en werden vastgebonden.

Al snel na zijn aanstelling in 1978 ontwikkelt Petry een geheel andere behandelmethode, een die indruist tegen de heersende opvattingen van die tijd. Petry kijkt niet alleen naar de ziekteverschijnselen, maar verdiept zich in het levensverhaal van zijn patiënt. Hij bouwt een persoonlijke band met zijn patiënten op: hij praat me ze, bezoekt met hen plaatsen uit hun verleden en ontmoet familieleden.

Het sleutelwoord in Petry's benadering is 'rehabilitatie'. Zijn doel is om zijn patiënten weer deel te laten nemen aan het leven. De resultaten van zijn aanpak zijn verbluffend: terwijl zelfmoord binnen psychiatrische afdelingen regelmatig voorkomt, vindt er op Petry's afdeling de laatste tien jaar geen enkele zelfmoord(poging) plaats.

In Uitbehandeld, maar niet opgegeven vertelt Detlef Petry over zijn patiënten en zijn opvattingen in de psychiatrie, maar ook over zijn eigen leven: zijn jeugd in het naoorlogse Duitsland, het naziverleden van zijn vader en het moeilijke contact met zijn ouders.

In 2004 (en 2008) zond de NCRV onder dezelfde titel een veelbekeken documentaire uit. Nu schrijft de psychiater Petry ter gelegenheid van zijn pensionering zijn levensgeschiedenis en vooral zijn persoonlijke visie op zijn benadering van de (chronische) psychiatrische patient. Hij zit, als adept van de anti-psychiatriebeweging van de jaren zeventig, vol kritiek op het psychiatrisch ziekenhuis Vijverdal te Maastricht, de gangbare psychiatrie, de farmaceutische industrie en de bezuinigende en kritische overheid. Tijdens zijn dertigjarige loopbaan heeft hij bij zijn chronische patienten het medisch dossier vervangen door het Levensdossier; betrok de familie veel meer bij de behandeling en probeerde met 'rehabilitatie' de patienten in kleinschalige woongemeenschappen te plaatsen. In dit vlot geschreven boek blijkt een groot medegevoel met zijn patienten (door hem vrienden genoemd). Voor een deel van de chronische psychotische patienten lijkt dit de juiste aanpak. Een verfrissend boek dat kritisch gelezen moet worden.