Carl Sørensen zit in een verpleeghuis.Tegen zijn zin. 'Opgesloten' is een beter woord. Hij is ruim 90 jaar oud, een heel leven achter de rug en niets dat beklijft. Ja, de moeilijke jeugd en de angsten zijn er nog, ergens in het achterhoofd, maar de woorden die daar bij horen zijn bijna verdampt. Zijn zoon en schoondochter, die in de buurt wonen, kunnen tijdelijk niet voor hem zorgen vanwege de vakantie. Eenmaal in het verpleeghuis krijgt zijn kortstondige verblijf een permanent karakter.
Carl Sørensen wil geen patiënt zijn. Geestelijk en lichamelijk takelt hij af, maar bij vlagen weet hij heel goed wat er met hem gebeurt.Maar hoe moet je je verzetten als je hulpeloos en afhankelijk bent? En wie is aansprakelijk: het verplegend personeel, je familie, je lichaam?
Zijn dochter blijft hem bezoeken, maar de gesprekken lopen stroef.Vader en dochter zoeken elkaars liefde, maar de aftakeling zit in de weg. Het grote familiegeheim dat Sørensen met zich mee draagt, zal hij binnenkort mee zijn graf in moeten nemen: nu hij aan het dementeren is en niet langer goed kan spreken is het nauwelijks meer mogelijk om over het verleden te praten en ermee in het reine te komen.
Niemandsland is een roman die zich laat vergelijken met Hersenschimmen van Bernlef, maar die niet alleen de ondergang van de hoofdpersoon beschrijft, maar ook laat zien hoe moeilijk het voor kinderen is om met hun ouders in gesprek te blijven.