‘Ik zit aan het raam, waaraan de regen in sluiers voorbijtrekt, en heb de fl essen maar weer opengetrokken beurtelings neem ik een slok bier en een slok jenever.’
Zonder trommels en trompetten is een markante anekdote uit het leven van Jeroen Brouwers, door hem zelf verteld. Dromerige melancholie vermengd met verzet tegen oprukkend verval. In dit vroege werk is de schrijver Brouwers al volledig aanwezig in thematiek en toon. Het werd bejubeld door de kritiek.
rec. Jeroen Brouwers (1940) is een van de gerenommeerdste prozaisten uit de Nederlandse literatuur. Hij schreef romans, verhalen, drama, essays en maakte bloemlezingen. Hoewel veelbekroond en -geprezen, blijft er altijd een waas van miskenning en controverse rond hem hangen. Niettemin was zijn invloed op veel jonge schrijvers groot. Dat Brouwers ook zelf gevoelig was voor beinvloeding, blijkt uit deze heruitgave van een bundeling van twee teksten, waarin de auteur, onmiskenbaar autobiografisch, verloederd huist in een Belgische krotwoning, aan de drank ten onder dreigt te gaan, en zwaarmoedig doch met humor bespiegelt over werk, leven, liefde, drank en dood. Brouwers lijkt hier een soort heteroseksuele Reve, die tien jaar eerder hetzelfde deed, in een vergelijkbaar register, al is Reve geloofwaardiger in zijn authenticiteit en lijkt Brouwers' verhaal eerder een pose (en zijn stijl af en toe een Reve-pastische). Neemt niet weg dat het boek vol staat met prachtige zinnen, wrange humor en aanstekelijke boosheid.