Het boek is verkleud verder goed.
De voorstad groeit is een kerkhof van illusies. Wie aan de greep van de grauwe, naamloze voorstad wil ontsnappen moet zich onmenselijke inspanningen getroosten. De jonge Mark verkoopt zijn ziel aan de vooruitgang. Hij wordt grootindustrieel en tovert de voorstad om in een bouwput. Te midden van zijn imperium waant Mark zich een god. Intussen tracht de minder fortuinlijke jeugd van de voorstad zich een weg te banen naar het geluk. Sander, Marian, Jean, de schone Elie, Momis: zij dromen allen van een beter leven en een rechtvaardiger maatschappij, terwijl in de verte de oorlog steeds dichterbij komt. En Bernard, de manke kunstenaar die de werkelijkheid niet aankan, gelooft dat zijn schilderijen de Waarheid aan het licht zullen brengen. 'De een zegt dit en de andere dat. En... ach. Enzovoort, enzovoort.'

Louis Paul Boon (1912- 1979) kreeg in 1942 de Leo J. Krynprijs voor zijn debuut De voorstad groeit. Het was de eerste roman die hij voltooide en in de openbaarheid bracht. De wereld die Louis Paul Boon in De voorstad groeit beschrijft is gedoemd ten onder te gaan De roman leest als een kroniek van het aangekondigde verval. Tegelijk tracht Boon een realistisch portret te schetsen van de mensen in de voorstad. Het meesterlijke resultaat is een haast visionair epos dat even verwant is aan de boeken van John Dos Passos als aan Citizen Kane van Orson Welles.

'Ik begon 's avonds om half negen en ik herinner mij dat ik pas stopte toen ik mijn vrouw van uit bed hoorde roepen dat het half drie was.' - Willem Elsschot over De voorstad groeit

'Boons genie werd gekenmerkt door het feit dat hij in zijn eentje alle literaire stromingen van de afgelopen eeuw heeft bedacht voordat ze door de roergangers ervan werden geformuleerd.' - Jeroen Brouwers in Humo-Boekenbeursbijlage 1999.
Deze roman is een aangrijpende schildering van het troosteloze leven van de arbeiders in een Vlaamse voorstad in de periode tussen de Wereldoorlogen. Dit debuut van Boon (1912-1979) uit 1942 zou destijds in Nederland nooit door de censuur van het Departement van Volksvoorlichting en Kunsten zijn gekomen. In Belgie waren die regels wat soepeler. Hoewel Boon altijd beweerd heeft dat zijn boek door uitgeefster Manteau en door de literaire pers veronachtzaamd werd, wordt uit het nawoord bij deze tekstkritische editie van Boon-biograaf in spe Kris Humbeeck duidelijk dat deze roman waarin klassenstrijd en seksualiteit een grote rol spelen alles bij elkaar welwillend werd ontvangen. Natuurlijk was er bezwaar tegen de sombere evocatie van het miserabele leven van de gewone man, maar zelfs de meest conservatieve critici zagen in dat Boon een groot schrijver zou worden. En ook al verkocht de roman belabberd, zijn uitgeefster Angele Manteau betaalde Boon de hele oorlog door een maandelijks voorschot op nog te schrijven werk. Het mocht echter niet baten, Boon vertrok begin jaren vijftig toch naar de Amsterdamse uitgeverijen Querido en De Arbeiderspers. Een mooie uitgave van een klassieker