Samenvatting
De rebétika zijn Griekse volksliederen, die aan het eind van de 19e eeuw ontstonden. Net als de blues kwamen ze voort uit de onderste lagen van de maatschappij. Terwijl Griekenland zich na de bevrijding van het Ottomaanse rijk meer en meer op het westen richtte, ook in muzikaal opzicht, bleven in havenkroegen, hasjkitten, gevangenissen en gewoon op straat de oosterse klanken van de rebétika te beluisteren. Soms spottend, soms melancholisch zingt de mángas, de rebétika-zanger bij uitstek, over de liefde, over het leven in de gevangenis, over muziek, over hasj en waterpijpen. Daarbij wordt hij natuurlijk begeleid door de bouzoúki en de baglamás.
Recensie(s)
Tegen het einde van de 19de eeuw bloeit, na de bevrijding van de Turkse overheersing, de rebétikamuziek op in Griekenland. Deze op Oosterse muziek gebaseerde liedkunst is een uiting van een soort subproletariaat van zwervers, criminelen en avonturiers. De liederen worden begeleid met bouzoúki's en tzourás, beide een soort gitaren. Na de Tweede Wereldoorlog werd deze kunstuiting meer en meer ook door anderen gewaardeerd, met het gevolg dat de Oosterse muziek als basis versmalde toen de rebétika meer als feestmuziek werd beschouwd. Vertaler Verdonk verdeelde de liederen over rubrieken als liefde, hasj, leven van alledag, gevangenis en satire. Het ongedwongen taalgebruik dat Verdonk bezigt, doet de liederen volkomen recht, gezien de Griekse tekst, die naast de vertaling is afgedrukt. Wie Griekenland bezoekt, zal uitingen van deze opmerkelijke cultuur nog wel in uithoeken en volkskroegje terugvinden. Dankzij de uitvoerige discografie kan men zich tevoren in deze materie inleven. Een verzorgde, zeer aan te bevelen aanwinst in de Nieuw-Griekse bibliotheek.
(Biblion recensie, Drs. F. Knuttel.)