Dirk Durrer (1918-1984), cardioloog & hoogleraar in de cardiologie aan de Universiteit van Amsterdam. Hij wordt gezien als een grondlegger van het cardiologisch onderzoek in Nederland, en van de moderne elektrocardiologie wereldwijd. In 1949 ontmoette Durrer de fysicus Henk van der Tweel, die de uitzonderlijke instrumentatie zou ontwikkelen die Durrers werk in de jaren 1950-1970 mogelijk maakte. In 1952 promoveerde Durrer summa cum laude aan de Universiteit van Amsterdam op een proefschrift over de elektrische activatie van de linkerventrikel van het hart. In 1957 werd hij de eerste Amsterdamse hoogleraar in de cardiologie. Van 1957 tot 1984 was hij tevens directeur van de afdeling cardiologie van het Wilhelmina Gasthuis, waar hij onder andere de destijds unieke "eerste harthulp" oprichtte. Durrer was een van de oprichters van het Interuniversitair Cardiologisch Instituut Nederland (ICIN), waarvan hij 10 jaar lang directeur was. Toen Durrer aan zijn wetenschappelijke werk begon was de elektrische activatie van de hartspier alleen nog maar gemeten aan het oppervlak van het hart. Durrer zag de noodzaak van gedetailleerde metingen in de diepte van de spier. Op zijn initiatief werd de "Durrernaald" ((en) : "Durrer needle") geconstrueerd: een naald van enkele centimeters lengte en ca. 1 mm dikte waarin meerdere (tot wel 12) meet-elektroden waren aangebracht, die elk met een dunne draad via het inwendige van de naald waren verbonden met een versterker. Met deze naalden kon de elektrische activiteit op verschillende diepten tegelijk gemeten worden. De constructie van de naalden was een technisch hoogstandje dat niet alleen aan de uitzonderlijke handigheid van de instrumentmakers Mintjes en Tuinman te danken was, maar ook aan het enthousiasme van Durrer die de instrumentmaker zo ver kreeg dit te proberen. Van der Tweel en zijn collega's werkten in 1949 aan apparatuur om het elektro-encefalogram te meten. Voor Durrer ontwikkelden zij versterkers en registratieapparatuur waarmee twee of meer elektrogrammen tegelijk gemeten konden worden. Door één meet-elektrode steeds op dezelfde plaats te houden en de andere over het hart te bewegen kon de activatievolgorde van het hele hart vastgesteld worden. De vaste elektrode diende daarbij om de signalen van de bewegende elektrode te kunnen uitlijnen. Deze techniek werd verfijnd met de "Durrernaalden": tientallen naalden werden tegelijk in een hart gestoken, en alle draden werden aangesloten op een keuzeschakelaar. Zo kon snel overgeschakeld worden tussen elektroden. Met de Durrernaalden en de meerkanaals versterker werd de activatievolgorde gemeten in harten van honden en geiten, en uiteindelijk in enkele mensenharten, die destijds nog niet voor transplantatie gebruikt konden worden. Het werk aan de menselijke harten resulteerde in 1970 in het artikel Total Excitation of the Isolated Human Heart. Dit artikel is sinds 1975 meer dan 800 keer geciteerd. Durrer publiceerde meer dan 500 artikelen, boeken, en conferentiebijdragen. Durrer was een van de oprichters van het European Journal of Cardiology. Wikipedia.nl