Honderdduizenden kinderen in de leeftijd van vier tot veertien jaar hebben tussen 1883 en 1970 enige tijd in een vakantiekolonie doorgebracht. Vakantie- of gezondheidskolonies waren tehuizen aan zee of in de bossen, waar zwakke kinderen, de zogenaamde bleekneusjes, gedurende zes weken heen gingen om aan te sterken. Lange rijen zingende kinderen marcheerden dagelijks door bos en duin. Het doel van de kolonies was in de eerste plaats om de ziekte tuberculose te voorkomen en de volksgezondheid te verbeteren. Daarnaast wilde men kinderen een 'beschaafde' leefwijze leren. De naam 'vakantiekolonie' heeft overigens veel kinderen misleid: de kolonie was niet bedoeld voor vakantie.
De opmerkelijke geschiedenis van deze kinderuitzending komt in dit rijk geïllustreerde boek uitgebreid aan bod. Een liberaal beschavingsideaal ging gelijk op met het 'sociale' streven van de hygiënisten naar een betere gezondheidszorg voor de arbeidersklasse. De wil om goed te doen deed de rest. De kolonies zijn uit particulier initiatief ontstaan en werden grotendeels gefinancierd met bazaars, breiwerken en liefdadigheidsacties. Geheel volgens de tijdgeest was de kinderuitzending sterk verzuild. Verspreid over het land stonden zo'n vijftig koloniehuizen, waar de verzorging van de kinderen decennialang vrijwel onveranderd bleef. Stipt op de klok wisselden slapen, wandelen, melk drinken en (pap) eten elkaar af.
Het korte verblijf in een vakantiekolonie heeft een diepe indruk gemaakt op veel bleekneusjes. Een apart gedeelte van dit boek is gewijd aan hun herinneringen - vrolijke en treurige. In samenhang met informatie van leidsters, directrices, schoolartsen en andere betrokkenen geven deze ervaringen een realistisch beeld van het leven in het koloniehuis. Een gevarieerd boek over een bijzonder tijdsverschijnsel.

Duizenden Nederlandse kinderen zijn tussen 1883 en 1970 voor een paar weken ('s zomers, en later ook wel in de winter) naar kindertehuizen gestuurd ten behoeve van hun gezondheid. De tehuizen - aan zee of in de bossen - waren gesticht door welmenende notabelen die vooral kinderen uit arme buurten, bedreigd door ziekten als tuberculose, wilden laten aansterken. Dat gebeurde allereerst door veel eten: de gewichtstoename was een graadmeter voor het succes van het verblijf. Tegelijk werd geprobeerd een zekere 'beschaving' en discipline over te brengen: kinderen leerden hun tanden te poetsen, zich goed te wassen en zich netjes te gedragen. Niet alleen de bedoelingen van de organisatoren, maar ook de organisatie en de ervaringen van de kinderen zelf (niet altijd even rooskleurig) worden uitvoerig belicht. Aldus ontstaat een fascinerend beeld van de opvattingen in de samenleving van toen. Verzuiling en standsbesef, maar ook opvattingen over gezondheid, opvoeding en beschaving treden aan het licht. Het toegankelijk geschreven, rijkelijk in zwart-wit geillustreerde boek geeft daarmee een buitengewoon boeiend tijdsbeeld.