Zoals gebruikelijk was in zijn dagen, maakte Jezus van Nazareth een onderscheid tussen algemene kennis en geheime kennis. Tot de geheime kennis behoorden bijvoorbeeld het inzicht in karma en reïncarnatie, de kennis over de geestelijke lichamen van de mens, over de geestelijke wereld en de kennis over de verschillende inwijdingsstappen en de inwijding zelf. De scheiding tussen de beide soorten kennis is echter niet absoluut, en dus klinkt die geheime kennis bijvoorbeeld ook door in de gelijkenissen en in de algemene leringen, zoals Jezus die aan de mensen geeft en die zijn vastgelegd in de boeken, die samen de bijbel vormen. Pas in onze tijd wordt die geheime kennis niet langer geheim gehouden, maar openbaar gemaakt. Dat werpt een heel nieuw licht op de oude bijbelteksten. De geheime kennis is immers de achtergrond van waaruit de bijbelse verhalen geschreven werden. Volgens de algemene kennis is het mogelijk het geheim van het mens-zijn en van onze weg over de aarde te zien als iets dat buiten ons ligt, een uitwendig gebeuren. Volgens de geheime kennis echter ligt dat geheim in onszelf besloten en is dus een innerlijk gebeuren. In de tweeduizend jaar die nu achter ons liggen, hebben we ons vooral beziggehouden met de uiterlijke kennis. In onze tijd is die uiterlijke visie niet langer toereikend en schenkt niet langer inzicht, vrede en geestdrift aan onze ziel. Daarom is nu de tijd aangebroken om de overstap te maken naar de esoterische kennis en met een andere, voor ons wellicht nieuwe (maar in wezen al zo oude) bril te kijken naar wat die oude bijbelse geschriften ons eigenlijk zeggen willen.