Flaptekst

Er waart een spook door het Westen. Niet dat van het communisme, maar van het cultuurmarxisme. Het communisme is dood, het cultuurmarxisme springlevend.

Cultuurmarxisme is een term waarmee critici bepaalde onderdelen van de linkse politieke agenda aanduiden en afwijzen. Volgens de critici zou het marxisme weliswaar zijn verslagen, maar is het als een Phoenix uit zijn as herrezen in een andere vorm. Marxisten hebben de preoccupatie met de materiële (sociaaleconomische) omstandigheden verlaten en zich gericht op de cultuur. De arbeider (het proletariaat) ‘als troetelkind van linkse intellectuelen’ heeft plaats gemaakt voor nieuwe verworpenen der aarde (Fanon). Het heeft geleid tot een soms absurde zoektocht naar “nieuwe zieligheid”.

Of doet dit onrecht aan de ernst van de situatie? Is wellicht meer te zeggen voor cultuurmarxisme dan we zouden denken? Is het niet gewoon juist dat de arbeider zich heeft geëmancipeerd en staan nu nieuwe groepen in de wachtrij die onze aandacht en zorg verdienen? Hebben de critici van het cultuurmarxisme het niet gewoon bij het verkeerde eind?

“Zoals eerdere periodes uit de geschiedenis kunnen worden aangeduid als ‘romantisch’ of ‘fascistisch’, zo kunnen we de huidige tijd aanduiden als ‘oikofoob’ of ‘cultuurmarxistisch’. Deze manier van denken over de wereld, van voelen, van ervaren, bestrijkt alle domeinen van het leven en dient te worden ontmaskerd en verslagen als we de beschaving willen behouden. Deze bundel van Paul Cliteur biedt een strategisch handboek-soldaat.”
– Thierry Baudet

“Dit boek toont haarscherp aan hoe links haar progressieve idealen heeft ingeruild voor steun aan, of op zijn minst stilzwijgen over, de meest conservatieve tradities en gebruiken.”
– Dirk Verhofstadt

“Sinds kort waart de term ‘cultuurmarxisme’ door Nederland”
– Nederlands Dagblad

“Cultuurmarxisme herinnert aan cultuurbolsjewisme”
– Trouw

“Er waart een culturmarxistisch spook door ons diversiteitsdebat”
– NRC Handelsblad

“Cultuurmarxisme verlamt de kracht van links”
– De Morgen