De vraag wie Rembrandt werkelijk was heeft de kunstgeschiedenis vanaf het begin van haar bestaan beziggehouden. De verloren zoon laat zien hoe diverse generaties kunsthistorici in de vorige en deze eeuw Rembrandt inzetten voor hun eigen verhaal. Zowel aan de kunstenaar als aan zijn werk werden kenmerken en eigenschappen toegedicht die weliswaar 'onomstotelijk vast' en 'wetenschappelijk bewezen' waren, maar desalniettemin een volledige ommezwaai ondergingen naarmate de criteria van wat 'echte kunst' was verschoven. De strijd om de juiste belichting in het nieuwe rijksmuseum, het treetje dat in aansluiting op de voorstelling voor de Nachtwacht werd aangebracht en weer verwijderd, de signatuur van de kunstenaar, en het genie van de ware kenner, die Rembrandts meesterhand onder dikke lagen stof ontwaart. Op het eerste gezicht lijken het onbetekenende strijdpunten, kleurrijke, anekdotes bij de vestiging van een wetenschappelijke discipline. Maar de verborgen problematiek in deze folklore komt duidelijk naar voren in de eerste decennia van de twintigste eeuw, wanneer de kunsthistorische verwarring ertoe leidt dat Rembrandt schaamteloos kan worden opgevoerd als vertolker van de Groot Germaanse gedachte. In De verloren zoon brengt Jeroen Boomgaard alle strijdpunten bijeen in een boeiende vertelling, om ze bloot te leggen als aspecten van de steeds weer problematische verhouding tussen de kunstgeschiedenis en haar onderzoeksobject: de kunst. De lezer krijgt in dit boek niet alleen een helder beeld van wat de kunstgeschiedenis aan Rembrandt heeft afgelezen, maar ook een stimulerende visie op het vak.