De komst van de tijd verhaalt van de levensloop van vier kinderen uit één boerengezin die terechtkomen in de stroomversnelling van de geschiedenis. Het leven van de generaties voor hen voltrok zich eeuwenlang volgens een onveranderlijk patroon. Maar met de invoering van de Europese landbouwpolitiek halverwege de jaren zestig van de twintigste eeuw werd de ontwrichting van die samenleving bezegeld. Eigenlijk begon die ontwrichting al tijdens de Eerste Wereldoorlog, het moment waarop, zoals Bergounioux in dit boek beschrijft, 'de tijd vanuit de vlakte tegen de heuvels opkroop, zich door de rivierdalen perste en zich ook van de hoogvlakte meester maakte'.

Met behulp van de verhalen die zijn oom Adrien hem doet, brengt de verteller dit boerengezin in kaart. Exemplarisch is de oudste zoon Baptiste, die als hij sterft honderden hectaren onvruchtbare grond zal hebben bebost, zodat de ontvolkte heuvels het volgende millennium onder een eeuwig groene mantel kunnen binnengaan.

Bij de mensen die de romans van Pierre Bergounioux (1949) bevolken, lijkt de waarneming (nog) niet opgesplitst tussen lichaam en geest. Het zijn kinderen die zien en horen voordat zij weten en begrijpen, of volwassenen die door hun verbondenheid met de natuur aan de signalen van hun zintuigen genoeg hebben om zich te redden als zij in levensgevaar verkeren. Met zijn poëtische weergave van deze 'ongedeelde' ervaringen en een beeldende en directe stijl weet Bergounioux als geen andere hedendaagse Franse schrijver de lezer te bedwelmen. Na Dat waren wij (1994) is De komst van de tijd zijn tweede roman die in het Nederlands verscheen.