In dit laatste deel van Het Bureau ziet Maarten Koning zich al op de eerste dag na zijn afscheid gesteld voor de vraag wat hij met zijn leven moet aanvangen. Hij begint met kleine klusjes in huis, merkt dat hij daarbij Nicolien in de weg loopt die het ontwend is om de hele dag met zijn tweeën te zijn, loopt een blokje om, pakt de fiets en gaat een keer bij het Bureau langs om de drukproeven terug te brengen van het Bulletin, waarvoor hij tot het eind van het jaar nog de verantwoordelijkheid heeft.
Geleidelijk vindt hij een evenwicht, waarin gevoelens van onbestemdheid afgewisseld worden door die van gelukzaligheid en vrijheid. Af en toe bezoekt hij het Bureau, waar hij plaatsneemt aan het bureau van Beerta, op de zolderkamer die men hem als een pied à terre gelaten heeft om het werk af te ronden voor de commissies waarvan hij nog deel uitmaakt zolang zijn opvolger niet is aangewezen en ingewerkt.
Als die opvolger eenmaal is aangetreden, sluipt gaandeweg een gevoel van vervreemding binnen. Het gedrag van zijn vroegere medewerkers begint geleidelijk te veranderen. En als op een dag zijn zolderkamer ontruimd blijkt te zijn, ontwikkelen de gebeurtenissen, die leiden tot het onthutsende slot, waarop de titel van dit deel de lezer al enigszins heeft voorbereid, zich snel.
Toon minder
Recensie(s)
'Het Bureau lijkt mij een meesterwerk dat alleen in Holland begrepen kan worden' schrijft Max Pam aan het slot van zijn bespreking van deel 7 in HP/De Tijd. Maar ook in Holland wordt het kennelijk niet door iedereen begrepen, want al is de schare trouwe lezers groot, er zijn ook mensen die niets van dit 'boekhoudersproza' (Ingrid Hoogervorst) moeten hebben. De liefhebbers komen in dit laatste deel, dat aanmerkelijk dunner is dan voorgaande, volop aan hun trekken. Hoofdpersoon Maarten Koning is gepensioneerd, maar komt zo nu en dan nog wel eens op Het Bureau. Hij merkt echter dat de mensen voor wie hij zich jarenlang heeft ingezet en met wie hij zich op de een of andere wijze toch verbonden achtte, hem in feite hebben laten vallen op het moment van zijn vertrek. De nieuw aangestelde portier weet niet eens wie hij is. Het is een beeld van de totale zinloosheid van het bestaan dat gestalte wordt gegeven. Dood gaat Koning niet in letterlijke zin (al droomt hij wel van zijn eigen begrafenis), maar zijn leven heeft geen betekenis meer, zo het die al ooit heeft gehad.