Deel 1 heeft wat potloodstrepen en -aantekeningen. Delen 2 en 3 zijn niet losgesneden, dus ongelezen, evenals het laatste deel van deel I.
Oeuvres Completes Tome I : Livres I-III
Oeuvres Completes Tome II : Livres VI-VI
Oeuvres Completes Tome III : Éclaircissements
édité par Genevieve Rodis-Lewis

De la recherche de la vérité. Où l’on traite de la Nature de l’Esprit de l’homme, et de l’usage qu’il en doit faire pour éviter l’erreur dans les Sciences (1674-75) est une œuvre de Nicolas Malebranche. Elle est composée de six livres, et d’Éclaircissements.

Au chapitre IV du Livre I, Malebranche expose ainsi le programme du traité : « Premièrement, on parlera des erreurs des sens ; secondement, des erreurs de l’imagination, en troisième lieu, des erreurs de l’entendement pur ; en quatrième lieu, des erreurs des inclinations ; en cinquième lieu, des erreurs des passions ; enfin après avoir essayé de délivrer l’esprit des erreurs auxquelles il est sujet, on donnera une méthode générale pour se conduire dans la recherche de la vérité ».

Nicolas de Malebranche (Parijs, 6 augustus 1638 - aldaar, 13 oktober 1715) was een Frans cartesiaans filosoof.

Malebranche was van oorsprong een oratoriaans priester die de discussie aanging met zijn tijdgenoot Antoine Arnauld over theologische en metafysische vraagstukken. Hij heeft met Blaise Pascal gemeen dat zijn werk zich kenmerkt door fraai proza. Hij was goed bekend met het werk van René Descartes en uitte er veel kritiek op. Hij kon zich niet vinden in Descartes' voorstelling omtrent de relatie tussen lichaam en geest. Hij verwierp de opvatting dat lichamen een intrinsiek vermogen bezitten om ons en elkaar te beïnvloeden als bijgeloof, en verdedigde daarentegen de theorie van het occasionalisme.

Volgens Malebranche is wetenschap geworteld in a priori metafysische beginselen en is er onderscheid tussen de rationeel bevattelijke essentie en de empirisch waarneembare eigenschappen van dingen. Echter, om invloedrijk te kunnen zijn, kwam Malebranche te laat. Het cartesianisme werd reeds overschaduwd door het werk van Spinoza en Gottfried Wilhelm Leibniz en was met wisselend succes aangevallen door empiristen als Thomas Hobbes en John Locke.
(Wikipedia)