Vrijwel alles wat u over heroïneverslaving weet is onmiskenbaar fout. Heroïne is niet bovenmatig verslavend; ontwenning van heroïne is medisch gezien niet ernstig; verslaafden worden niet crimineel om hun verslaving te onderhouden; verslaafden hebben geen medische hulp nodig om te stoppen met hun heroïnegebruik; en in tegenstelling tot de algemeen aanvaarde wijsheid is heroïneverslaving beslist wél een moreel of mentaal probleem.

Puttend uit zijn rijke ervaring als gevangenisarts en als psychiater, stelt Theodore Dalrymple dat verslaving aan opiaten geen ziekte is en dat artsen die verslaving alleen nog maar verergeren. Ze houden zowel de verslaafden als zichzelf voor de gek door te doen alsof ze iets te bieden hebben. Dalrymple legt uit hoe een literaire traditie die teruggaat tot De Quincey en Coleridge de westerse samenlevingen generaties lang heeft misleid over de ware aard van verslaving aan opiaten. De opgeblazen verhalen van deze schrijvers over hun eigen verslaving zijn kritiekloos aanvaard en veel invloedrijker geweest dan de hele farmacologische wetenschap bij elkaar. En om het probleem aan te pakken werd een volstrekt nutteloze medische bureaucratie in het leven geroepen, die zichzelf dient en instandhoudt.

Met bijtend esprit en onverbiddelijke logica stelt Dalrymple de mythes aan de kaak die de verslaving aan opiaten omgeven. Hij toont aan wat er gebeurt wanneer de aard van een sociaal probleem zo volkomen wordt misverstaan - wanneer mensen worden beschouwd als willoze objecten en niet als scheppers van hun eigen bestemming. Daarbij verbindt hij literatuur, farmacologie, geschiedenis en filosofie naadloos met elkaar. Zijn sprankelende, controversiële boek heeft een belang dat het directe onderwerp verre overstijgt.
Recensie(s)
De schrijver pleit in dit boek voor een nog ongebruikelijke kijk op en behandeling van drugsverslaving. Zijn stelling is dat verslaving aan opiaten eerder een voorwendsel is dan een echte ziekte en dat de behandeling daarvan eerder een voorwendsel is dan een echte behandeling. Aan de hand van velerlei literatuurvoorbeelden wordt het gangbare oordeel over drugs en drugsverslaving gepromoveerd tot mythe en leugen (boektitel) en wordt zijn eigen stelling onderbouwd. Bovendien 'werd om het probleem aan te pakken een volstrekt nutteloze medische bureaucratie in het leven geroepen'. Een uitermate interessant boek dat voor ieder die zich met drugs, drugsverslaving en de behandeling daarvan bezighoudt, minstens tot nadenken zal leiden over zijn/haar gevestigde ideeen en mogelijk tot bijstelling van beleid en uitvoering op dat gebied. De schrijver was arts/psychiater in een ziekenhuis en in een gevangenis in een Engelse achterstandswijk; de schrijver is een zeer productieve essayist en columnist, hij publiceert onder andere in de Volkskrant en Elsevier.