4de verbeterde druk (maart 2019). Hardcover, grote in-8, 357 pp., foto's van joodse slachtoffers en kaart van Antwerpen met aanduiding van de straten waar jodenrazzia's werden gehouden, bibliografische noten, bibliografie, index/register. De eerste druk is die van februari 2019.
De joodse wijk kreeg het uiteraard het hardst te verduren; deze wordt (werd) grosso modo omsloten door De Keyserlei, Turnhoutsebaan, Plantin en Moretuslei, Belgiëlei, Mechelsesteenweg en Frankrijklei.


Noot Lucas Tessens:
In het 54ste hoofdstuk, tevens het Epiloog, formuleert HVG zijn 20 heldere stellingen. Zo brengt hij de situatie in 1942 in verband met een mogelijke geachte compromisvrede, een cruciaal aandachtspunt in zijn betoog.
De afwachtende houding die de regering Pierlot in Londen aanhield, konden de lokale bestuurders in België zich niet permitteren. De creatie van Groot-Antwerpen (1/1/1942) bracht de politiediensten onder één commando. Dat vergemakkelijkte grootscheepse jodenrazzia's. De Antwerpse politieschool leidde vanaf mei 1942 kandidaat-agenten op om 'oordeelloos' (Befehl ist Befehl) op te treden.
Het stadsbestuur (o.l.v. burgemeester Delwaide) werkte actief mee aan de voorbereiding van de jodenrazzia's, die o.m. plaatsvonden op 22-23 juli 1942 en in de nacht van 12 op 13 augustus 1942. PdK Baers reageerde niet op de razzia's.
De politieagenten bevonden zich in een penibele situatie, gewrongen tussen plicht en geweten. En was het wel mogelijk om gewetensvol zijn plicht te doen? En was wat de vrouw thuis voorhield, 'Ge kunt zien da g'uw job nie verliest!', niet het sterkste argument om 's morgens toch maar in uniform de deur uit te stappen en enkele wijken verderop deuren te gaan instampen.
Volgens Van Goethem zijn de cijfers over de deportatie van joden uit Antwerpen aan herziening toe; ze zouden lager liggen dan 68 procent, zoals tot nu werd aangenomen. Vanaf november 1942 (El Alamein) verhoogde in België de tegenstand tegen het Duitse militair gezag. Ook de regering Pierlot ging voor de 'onvoorwaardelijke overgave van Duitsland'. Overigens zijn de repressiewetten (17 december 1942) van de regering Pierlot strijdig met de Haagse Conventie uit 1907. In het relatief veilige Londen had men makkelijk praten. De mogelijk geachte compromisvrede heeft gevolgen voor de 'herlezing' van de oorlogsgeschiedenis, ook in andere landen. De 'Witte Brigades' (verzet) kenden meer aanhangers (en meelopers) vanaf einde 1942. Uit de gebeurtenissen in 1942 vallen ook vandaag lessen te trekken voor het goed functioneren van een democratie.


Het boek van Van Goethem bouwt verder op de baanbrekende studie (2000) van Lieven Saerens. In 2007 publiceerde Saerens De jodenjagers van de Vlaamse SS. Daarin zoomt hij in op de uitvoerders van de razzia's. zie ook Steden in Oorlog. Antwerpen 1940-1945 (2010) In 2014 volgde dan de analyse van de jodenvervolging in Brussel Onwillig Brussel. Een verhaal over jodenvervolging en verzet.

In de bronnen missen we tussen de 'Egodocumenten' de memoires van Emiel Van Coppenolle; een copie daarvan heeft Van Goethem nochtans al jaren in zijn bezit. Met name de interpretatie van Van Coppenolle over de razzia op 28 augustus 1942 is interessant: "Het ging hier nl. over de aanhouding, op bevel van de Duitsers, van enkele (sic!, LT) Israëlieten (sic bis!, LT), waartoe de Antwerpse politie was overgegaan in de nacht van 28 op 29 augustus 1942." (VAN COPPENOLLE, 138-139)
Ook de moeilijke relatie tussen politie en justitie komt bij VC uitdrukkelijk aan bod.