Over Bericht uit Hollandia schreef J. Greshoff in Het Vaderland: 'wij [krijgen] nu de tropische werkelijkheid met, in Nieuw-Guinea, de atmosfeer van tijdelijkheid die Springer zo sterk aan ons weet op te dringen, dat alles wat wij horen, zien en medebeleven op een tragikomische wijze onnodig en daardoor onwerkelijk wordt. Deze schrijver, met enkele andere die zijn opvatting van een vermenselijkte zakelijkheid toepassen gaat, bewust of onbewust, uit van wat ik als een van de grondstellingen van de romankunst beschouw. En wel dat de werkelijkheid zo naakt en doordringend gezien als door een Elsschot, veel werkelijker is dan wat wij dagelijks om ons heen als onze werkelijkheid aanvaarden.' [...] 'Springers werk is geen, zelfs geen veredelde verslaggeverij. Hij vertelt wat hij op Nieuw-Guinea ondervonden heeft. Maar hij doet het op een wijze dat het een zeldzame algemeengeldigheid verkrijgt.'

Over Schimmen rond de Parula schreef Paul van 't Veer in Het Vrije Volk: 'Springer vertelt op uiterst sobere manier het verhaal van een zendeling in "Zakarvallei" op "Bloedzuigereiland", die door zijn eigen naïveteit te gronde gaat. [...] In dit korte bestek weet Springer uitstekend de "karakters" der zendingsgezinnen aan te duiden en een couleur locale van de vallei te tekenen die er zijn mag.'

Over F. Springer schreef Jaap Goedegebuure in de HP: 'Springer is, als wilde men hem toch vooral maar een plaats in het letterkundig Pantheon geven, met allerlei andere schrijvers vergeleken [...] Daar zit iets onrechtvaardigs in, zeker als er bedacht wordt hoe karakteristiek en onvervreemdbaar thematiek en stijl van deze auteur zijn. Springer is Springer.'