Fatma Pehlivan is geboren in de metropool Istanboel. Op negenjarige leeftijd kwam ze naar België. Zij behoort hier tot de eerste generatie migrantenkinderen en is het prototype van de geslaagde integratie. Maar haar solidariteit blijft intact. Al tientallen jaren staat ze op de bres voor allochtone inwoners van België. Ze gaf Nederlandse les aan Turkse leerkrachten, alfabetisatielessen aan Turkse vrouwen en onderwees Turkse kinderen in hun eigen taal. Als voorzitter van belangenverenigingen ijverde ze met een onverwoestbaar optimisme voor gelijke rechten en plichten van allochtonen.

Haar voorlopig vergeefse strijd voor het migrantenkiesrecht bracht haar in de schijnwerpers van de media. Ze is niet vrij van emoties, maar wat ze zegt is altijd doordacht en genuanceerd. Als SP-A senator vecht ze tegen elke vorm van extremisme, staat zeer kritisch tegenover de uitingen van fundamentalisme in eigen kring. Ook het extreem-rechts nationalisme van Vlaamse zijde kan op haar furie rekenen. "Ik ben bang voor nog een zwarte zondag. Maar ik weiger - en vele allochtone en autochtone Vlamingen met mij - fatalistisch te wachten op het onvermijdelijke." Dit citaat typeert Fatma Pehlivan tot op het bot. Met haar intelligente bijdrage aan de discussie zal ze steeds meer invloed uitoefenen op weerbarstige politieke kringen. In dit boek dat haar levensverhaal beschrijft, toont ze het wenkend perspectief van een multiculturele samenleving die in de eenentwintigste eeuw onverminderd levensvatbaar zal zijn. Als alternatief voor de ondergang van de derde generatie migrantenkinderen en de dreigende gettovorming in België.