Prachtig vertaald door Kees Mercks.

Bohumil Hrabal - Al te Luide Eenzaamheid - 1e en enige afzonderlijke druk

Bohumil Hrabal (Brno-idenice, 28 maart 1914 - Praag, 3 februari 1997) was een Tsjechisch schrijver.

Hrabal bracht zijn jeugd door op de bierbrouwerij in Nymburk, waar zijn (stief-)vader bedrijfsleider was. In 1935 begon hij in Praag rechten te studeren, maar de oorlog en het sluiten van de universiteiten en hogescholen gooiden roet in het eten. Hij keerde terug naar Nymburk, was enige tijd werkzaam bij een notaris, volgde daarna een opleiding tot perronchef en werkte in 1944 als zodanig enige tijd op het station van Kostomlaty bij Nymburk. Na de bevrijding voltooide hij zijn rechtenstudie. Hij werkte onder andere als vertegenwoordiger van een speeldgoedgroothandel, die in 1948 werd gesloten.

Van 1945 tot en met 1952 werkte hij als gewone arbeider bij de ijzergieterij Poldi in Kladno. In 1950 verhuisde hij naar Praag en betrok hij een huisje aan de Na Hrázi (Op de Dam) in Libe, bij Palmo vka. Na een ernstig bedrijfsongeval verliet hij de ijzergieterij en werkte hij vanaf 1954 bij een oudpapierdepot in de Spálenástraat. In 1956 trouwde Hrabal met de Sudetenduitse Elika, beter bekend als Pipsi. In 1959 verliet hij de oudpapierbranche om als toneelknecht in Libe te gaan werken. Dit duurde tot 1962, toen het hem lukte een klein invalidepensioen te krijgen, waarmee hij het zich kon permitteren onafhankelijk schrijver te zijn. Hij schreef een omvangrijk oeuvre. Zijn verzameld werk werd na de Fluwelen Revolutie in 1989 in negentien delen uitgegeven.

Hrabal overleed op 3 februari 1997 door een val uit het raam van het ziekenhuis Bulovka waar hij uit voorzorg was opgenomen. Het is nooit duidelijk geworden of het om een ongeluk ging bij het voeren van de duiven of om een zelfmoord.

========================

In Al te luide eenzaamheid wordt het leven van de morsige Hant'a beschreven, die veel overeenkomsten met Hrabal vertoont. De tekst dateert uit 1976 en draagt de typische kenmerken van Hrabals vroege werk. Hrabal observeert de werkelijkheid, en geeft de realiteit als wonderschone surrealiteit weer, vol ironische verdraaiingen en absurdistische uitvergrotingen.

Hanta plet al vijfendertig jaar in een Praagse kelder oud papier. Uit al dat papier dat dagelijks over hem wordt uitgestort, redt hij mooie boeken, gedachten en reproducties. Een aantal boeken, hij bewaart boeken boven zijn bed, geeft hij soms weg en af en toe stopt hij een opengeslagen boek in een nieuwe baal die hij moet persen, als een parel in een oester. Als hij op een dag te horen krijgt dat zijn werk zal worden overgenomen door jonge werkers met een hydraulische pers, maakt hij zijn laatste kunstwerk: een baal met zichzelf in het midden, zijn eigen hart als ultieme parel.

Citaten:

" ... want ik kan mij de luxe veroorloven om alleen en verlaten te zijn, ook al ben ik dat nooit echt, ik ben in mijn eentje alleen om in mijn met gedachten drukbevolkte eenzaamhei d te kunnen leven, want ik ben zo'n beetje een verwoed bewonderaar van de oneindigheid en eeuwigheid, en die Oneindigheid en Eeuwigheid hebben waarschijnlijk wel aardigheid in mensen zoals ik."
--
"Dus strompelde ook ik de treedjes op, even zocht ik met mijn ene hand steun, want het duizelde me enigszins van die al te luide eenzaamheid..."

----

Bohumil Hrabal
Al te luide eenzaamheid
Uitgeverij: Bert Bakker
Vertaling: Kees Merkcks
1e en enige druk
1980
Paperback
95 p.