Over het Cantoproject verscheen in 1997 de dunne publicatie ‘Het Cantoproject 1982-1993, Een blik op de werkelijkheid’ . Deze uitgave, met bijna alle Canto’s in zwart-wit en 16 in kleur.

In 1982 werd begonnen met het Cantoproject. Het oorspronkelijke doel was om een kleine serie te maken (ca. 5 tot hooguit 10 stuks) over één enkel conservenblik. Dit gebeurde in een tijd dat het realisme in de kunst als een zinloos verschijnsel was weggezet. Møhlmann wilde proberen duidelijk te maken dat zelfs het meest banale voorwerp uit onze alledaagse, zogenoemde bekende werkelijkheid, nog genoeg artistieke potentie in zich zou kunnen hebben om ‘bij wijze van spreken’ een heel schildersleven zinvol mee te vullen. Hij verzwaarde deze opdracht echter met een aantal, nog eens extra beperkende regels.

Allereerst diende het formaat van elk werk even groot te zijn (30 x 40 cm) en ook het conservenblik moest altijd even groot en op precies dezelfde plaats in het beeldvlak van elk volgend schilderij terugkeren. Daarbij werd het consequent onder dezelfde hoek waargenomen. Verstikkende regels, maar achteraf gezien activeerde dat juist de creativiteit en scherpte zich daardoor het oog om uiteindelijk ook in het meest ordinaire de mooiste (be)spiegelingen te ontdekken. De bescheiden opgezette serie liep al snel volledig uit de hand en uiteindelijk zou daaraan – met enige onderbrekingen – gedurende elf jaar worden gewerkt. De jonge schilder was door zijn eigen credo gevangen genomen.

Toen er 121 Canto’s klaar waren (het zouden er 124 worden), reisde de serie gedurende tweeënhalf jaar langs diverse culturele centra en musea door Nederland. Canto 122 en 123 hebben dat nooit meegemaakt, want die stonden nog op de ezel en Canto 124 is in het schetsstadium blijven steken, want toen had Møhlmann zich eindelijk aan de dwingende blik van het blik weten te ontworstelen. Na enige tijd permanent in Museum het Markiezenhof te zijn tentoongesteld, exposeert de schilder de serie sinds 1997 in zijn eigen tentoonstellingsruimte.