Nadat hij, zijn vrouw en kind waren gearresteerd (door verraad), werd Elie Cohen afgevoerd naar kamp Amersfoort. Daarna volgde een lange weg: de kampen Westerbork, Auschwitz, de dodenmars naar Mauthausen en ten slotte de kampen Melk en Ebensee.
In bijna alle kampen werd Elie Cohen ingeschakeld als arts. Zijn beroep deed hem overleven en maakte hem tot een van de weinige Joodse getuigen van deze kampen. Hij was transportarts, assistent van de Lagerarzt en Arztvormelder. De functies hadden alle gemeen dat hij ’prominent’ was, hetgeen een bevoorrechte positie inhield.
Omdat hij in elk geval de enige Nederlandse overlevende is die deze posities heeft bekleed, vond hij het zijn plicht over zijn daden verantwoording af te leggen.
’Het is verbazingwekkend dat ik vanuit zo’n dieptepunt nog vele jaren heb kunnen leven.
In dit boek leg ik verantwoording af over mijn daden; die is soms positief, soms negatief. Mijn medische instelling, dat ik arts geworden ben om mensen in nood te helpen, is geweld aangedaan; ik betreur dit. Maar ik wil ook vertellen dat ik een aantal mensen geholpen heb. Het behoort tot de gelukkige momenten in mijn leven als nu en dan iemand op mij afkomt en zegt: ’’Elie, weetje nog, dat jij in Auschwitz mij het leven hebt gered?” Dit overziende, geloof ik niet dat ik mij veel van de gemiddelde mens onderscheid, zodat mijn gedrag niet iets uitzonderlijks geweest is. Dit vermindert niet mijn schuldgevoel, hoewel het dwaas is dat ik hieronder lijd terwijl de veroorzakers ervan, de Duitsers, dit niet doen.’
Beelden uit de nacht is een manend document, dat ons blijft herinneren aan de afgronden van ellende, waanzin, misdadigheid, waartoe de mens in staat is.