Bij Boekhiero betaalt u geen kosten voor opsturen.
Bij afhalen in Amerfoort ontvangt u 2 euro korting.

Over het boek:

Het provinciaal museum Sterckshof heeft reeds talrijke thematische tentoonstellingen ingericht over de kunstambachten die in de toop der tijden hebben bijgedragen tot de faam van Antwerpen. Exposities van oude Antwerpse wandtapijten, aardewerk uit de Gouden Eeuw, diamant-juwelen en zilverwerk betekenden voor duizenden kunstliefhebbers een revelatie.

Thans ìs het de beurt aan een tentoonstelling die de tinproduktie in de schijnwerper plaatst.

Het verheugt mij bijzonder dat deze manifestatie op een internationale basis georganiseerd werd. Ze is een samenwerking van het Provinciebestuur van Antwerpen en de Nederlandse Tinclub, die overigens meerdere leden telt in Vlaanderen.

De produktie van tinnen potten en schotels kende in de 17de en de 18de eeuw in Amsterdam, Rotterdam en Antwerpen een gelijklopende vormgeving. Er bestaan echter zovele detailverschillen en fragmentaire identiteitsexponenten, dat een gezamenlijke expositie van die bijzonder aantrekkelijke materie op wetenschappelijk en educatief gebied volkomen verantwoord is. Tin heeft als loutere gebruiksmaterie sedert de 19de eeuw in andere grondstoffen zoals glas en porselein zijn meerdere moeten erkennen. Hierdoor is tin al heel vroeg uitgegroeid tot een fel begeerd antiekartikel.

Deze expositie vervult de wens van wetenschapsmensen, die zich zowel over de sociale geschiedenis van het ambacht als over de vormevolutie kunnen buigen. Ook de liefhebbers verzamelaars van mooie voorwerpen komen aan hun trekken, zij zullen bovendien de studie van de tinmerken toejuichen. Het gehele opzet getuigt van een educatieve bekommernis door de klare historiek en de begeleiding bij het technisch aspect van het tinnegieterswerk.

Deze tentoonstelling ‘Keur van tin uit de havensteden Antwerpen, Amsterdam, Rotterdam’ illustreert eens te meer de nauwe banden die noord en zuid in elkaar verstrengeld houden. Ons historisch verleden vertoont parallelle krachtlijnen. De actviteiten in het kader van de culturele akkoorden tussen Nederland en België zijn

menigvuldig en vitaal en hebben tot de realisatie van deze tentoonstelling bijgedragen.

Mijn erkentelijkheid gaat naar alle bruikleengevers, kunsthistorici en officiële instanties die deze expositie hebben mogelijk gemaakt.

Ik ben ervan overtuigd dat deze verzameling, die met vakkundige zorg werd gekozen

en gepresenteerd, een grote weerklank en ruime interesse zal opwekken bij de steeds talrijker wordende kunstminnaars.

A. Kinsbergen, Gouverneur van de provincie Antwerpen


Voorwoord

Volgens het woordenboek is een ‘cannekijker’ een drinkeboer, Dat hoeft voor een tinverzamelaar niet op te gaan. De overeenkomst zou kunnen zijn, dat de verzamelaar, kijkend naar een fraaie tinnen kan, ook in een soort roes kan geraken en de onweerstaanbare drang in zich voelt op komen om het ding ook te bezitten. Eénmaal opgenomen in de verzameling vormt het meestal een voorwerp van blijvende vreugde, bewondering en herinnering aan de omstandigheden waaronder het werd verworven.

Elke verzamelaar wil graag zijn collectie met andere kenners en belangstellenden praten. In 1960 kwam een aantal liefhebbers en verzamelaars van tin bijeen om over hun gemeenschappelijke interesse van gedachten te wisselen. Uit deze eerste samenkomst is de “Tinclub’ geboren, waarvan de leden nu reeds 18 jaren een levendig onderling contact onderhouden.

Tot de oprichters behoorden de bekende verzamelaar en tinkenner wijlen de heer AJ.G. Verster en wijlen de heer J.W.E. Beumer, die de stoot gaf tot de inrichting van de tentoonstelling ’Blik op tin’ in het Singer Museum te Laren in 1965. Met deze tentoonstelling trad de club voor het eerst in de openbaarheid.

Nu is het voor de tweede maal dat de Tinclub het initiatief genomen heeft voor het houden van een tentoonstelling ; een tentoonstelling van veel grotere omvang, waaraan ook Belgische musea en verzamelaars hun bijdragen hebben geleverd.

Het initiatief heeft weerklank gevonden bij drie musea, het Provinciaal Museum Sterckshof te Deurne, het Amsterdams Historisch Museum, waaronder het Museum Willet-Holthuysen te Amsterdam ressorteert, en het Museum Boymans-van Beuningen te Rotterdam. Zonder de inzet en de apparaten van deze musea zou een zo omvangrijke tentoonstelling niet tot stand hebben kunnen komen.

De expositie beperkt zich tot tin uit de havensteden Antwerpen, Amsterdam en Rotterdam, alle drie belangrijke tincentra. Voor ieder der drie steden zijn ruim honderd nummers in de catalogus opgenomen. Uiteraard kon door de beperking in ruimte en tijd en het in de loop der tijden verloren gaan en omsmelten van vele voorwerpen geen volledig overzicht van de voortbrengselen der tinnegieters worden gegeven. Een keuze diende te worden gemaakt.

Tot voor kort was de literatuur over het Nederlandse tin vrij gering, behalve een aantal verspreide artikelen waren er alleen de boeken van de heren A‚J.G. Verster en B. Dubbe. Onlangs is de Nederlandse literatuur verrijkt met een herziene en uitgebreide uitgave van het boek van de heer B. Dubbe.

Voor België bestaat er geen totaal overzicht, maar wel zijn er veel deelstudie’s betreffende plaatselijke tinnegieters.

Deze tentoonstelling vormde een welkome aanleiding om iets van de nog bestaande leemten in onze kennis betreffende de tinnegieters en hun gilden op te vullen. Daartoe werd in de archieven van Antwerpen, Amsterdam en Rotterdam een langdurig onderzoek ingesteld. De resultaten ervan zijn in de inleidingen van deze catalogus verwerkt. Van de ontwikkeling en ondergang van de tinnegieters-gilden is er nu een goed beeld. De vele namen van meester-tinnegieters en hun gezellen die deze onderzoeken hebben opgeleverd, konden maar ten dele in de catalogus worden opgenomen, omdat van het merendeel geen merken noch aanwijsbare stukken bekend zijn. Het niet gebruikte materiaal kan echter een belangrijke basis vormen voor latere studies en publicaties. Hopelijk kunnen dan ook weer merken van tot nu toe onbekende meesters uit hun anonimiteit worden gehaald.