In de twintigste eeuw, onze eeuw, die nu ten einde loopt, veranderde wereld sneller en ingrijpender dan ooit tevoren. Wetenschap en technologie bepaalden de agenda, het tempo, en leken de mens goddelijke proporties te bezorgen. Er voltrokken zich revoluties in de straten, maar ook in de hoofden en de geesten: opstanden van het marxistische proletariaat en van het freudiaanse denken.
De nieuwe natuurkunde van Einstein en zijn collega's veranderde ons begrip van de natuur door aan te tonen dat materie uit lege ruimte bestaat en moderne architesten ontwierpen gebouwen om aan die structurele beginselen vorm te geven. Schilders als Picasso en Dalí ontkenden dat zij de mens wilden vervormen. Gertrude Stein legde uit dat Picasso wel zo moest schilderen omdat de wereld in de twintigste eeuw was veranderd. De wereld was geatomiseerd, gerelativeerd, opgeschud, herschikt en getransformeerd. Romanschrijvers leverden het bewijs van die veranderingen - Proust met zijn studie van de tijd en het verstrijken daarvan in lichaam en geest.
Schrijvers, schilders, wetenschappers - hun werk vormt de bevestiging van de metamorfose die mannen en vrouwen en de wereld om hen heen in de twintigste eeuw hebben ondergaan. Geen wonder dat na zodanig ingrijpende veranderingen de cultuur van deze eeuw eindeloos is bestudeerd, geanalyseerd, ontleed, verworpen en omarmd. We zijn opgetogen over onze eigen boeiende geschiedenis, maar wat weten we er nu eigenlijk van?
Dit magistrale boek laat de cultuurgeschiedenis van deze eeuw in zijn volle omvang en samenhang zien. Een groots doel waarin alles plaats, tijd en ruimte krijgt: de literatuur, de beeldende kunst, de muziek, de podiumkunsten, de wetenschap, de technologie en de psychoanalyse.