Zelden is het verlies van een grote liefde zo overweldigend, indringend en eerlijk beschreven als in Een magisch jaar van Joan Didion, een van de fijnzinnigste schrijvers van de Amerikaanse literatuur. Zij beschrijft het jaar na het overlijden van haar man, de schrijver John Gregory Dunne, na een huwelijk van bijna veertig jaar.

In december 2003 raakte hun dochter in coma. Op 30 december, na een bezoek aan haar in het ziekenhuis, zakte Dunne aan tafel in zijn stoel ineen. Hij overleed zo plotseling dat Joan Didion aanvankelijk zelfs dacht dat het om een grap ging. Het jaar van magisch denken is haar indrukwekkende en ontroerende poging om zich te verzoenen met de weken en maanden die alle vastomlijnde ideeën ondermijnden die ik ooit had over dood, over ziekte, over kansen en toevalligheden, over voorspoed en tegenslag, over huwelijk en kinderen en het geheugen, over verdriet, over de manieren waarop mensen wel en niet omgaan met het gegeven dat het leven eindig is, over de zwakte van gezondheid, over het leven zelf. Een magisch jaar is het verhaal van een dubbele rouw: het verwerkingsproces van de dood van haar man en tegelijkertijd de zorg die ze moest besteden aan haar zieke dochter.
I know why we try to keep the dead alive, schrijft ze in het laatste hoofdstuk van haar boek: we try to keep them alive in order to keep them with us. Maar ze beseft ook dat dat niet eeuwig kan.