In de 13e eeuw werd de Grote- of Zuidhollandse Waard bedijkt. Deze waard strekte zich uit van Wieldrecht in het westen tot Vlijmen en Hedikhuizen in het oosten, terwijl de Zuiddijk ter plaatse van de Heidijk ten zuiden van de dorpen Raamsdonk Waspik en Capelle gelegen was.


Ten zuiden van de Waard ving een onafzienbaar moerasgebied aan, dat zijn begrenzing vond in de Brabantse zandgronden onder Oosterhout, Dongen en Loon op Zand. Krachtens het wildernisregaal behoorde de eigendom van deze woeste gronden aan de Graaf van Holland en aan de Hertog van Brabant, doch de grens tussen hun territoria was nog heel vaag.

De Hollandse Graaf Floris V gaf in 1293 van deze moer 15 hoeven wildernis ter ontginning uit aan Steven van Waalwijk. Deze 15 hoeven waren gelegen in "den Groten Ham" en hadden als westgrens de rivier de Donge. Stevens-ambacht, zoals deze uitgifte later werd aangeduid, vormde het zuidelijk deel van de latere gemeente 's Gravenmoer. Nadien, doch zeker voor 1324, verwierven Gerrit Noten en Pieter Wert resp. 5 en 10 hoeven moer van de Graaf ten noorden van Stevensambacht. In de grafelijke rekeningen vinden wij deze drie uitgiften in 1331 terug onder de verzamelnaam "den Moer op Ulendonc".

De tien hoeven van Pieter Wert gingen in 1325 over op Willem van Duivenvoorde, die ze in leen gaf aan Zeger Willemsz. van Wendelnesse, wiens zoon en kleinzonen in 1356 de noordelijkste hoeve daarvan schonken aan het nieuwe Karthuizerklooster bij Geertruidenberg. Deze hoeve wordt ook later vermeld als "de Monnikenvelden" en grensde in het noorden aan de dorpsgrens met Raamsdonk en Waspik.

Een hoeve is een oppervlaktemaat van 24 roeden breedte en 400 roeden lengte, ofwel van 16 morgen.


De ontginners hadden intussen kolonisten aangetrokken om de gronden uit te moeren en in cultuur te brengen. Hun aantal groeide uit tot een gemeenschap, die reeds in 1356 over een kapelaan beschikte, zodat de aanwezigheid van een kapel mag worden aangenomen. De kapel is niet lang nadien tot parochiekerk verheven. In diezelfde tijd komt de naam 's Gravenmoer voor de drie gezamenlijke ontginningen in gebruik.

De St. Elisabethsvloed veroorzaakte in 1421 verschillende dijkdoorbraken in de Grote Waard, waardoor verschillende dorpen van de kaart werden geveegd en een geweldig binnenmeer ontstond. Veel zou nog te redden geweest zijn indien terstond de handen ineengeslagen waren, doch de politieke tegenstellingen ten gevolge van de erfopvolgingsstrijd na de dood van Graaf Willem VI stagneerden eensgezinde herstelwerkzaamheden. De strijd tussen Jacoba van Beieren met aan haar zijde haar gemaal Hertog Jan van Brabant enerzijds en haar oom Jan van Beieren, ex-bisschop van Luik, anderzijds, eindigde pas met de zoen van Delft in 1428 door tussenkomst van Hertog Philips de Goede. Van een algeheel herstel van de Grote Waard kon toen geen sprake meer zijn. Uit het overstroomde gebied ontstond door uitslibbing en aanwas geleidelijk de Biesbosch.


's Gravenmoer had weinig belang bij het herstel van de dijken van een polder waarbinnen het niet gelegen was. Het dorp moest dan ook met andere plaatsen door Jan van Beieren nog in 1423 onder bedreiging met strenge maatregelen tot medewerking gedwongen worden.