De laatste veertien jaar van zijn leven was de Schotse dichter William Soutar (1898-1943) aan bed gekluisterd. Gedurende deze periode beschreef hij dagelijks zijn ervaringen en observaties op zo'n indringende manier dat zijn dagboek nu wordt beschouwd als een van de indringendste egodocumenten uit de wereldliteratuur. Het is een fascinerende mengeling van persoonlijke, literaire en filosofische ontboezemingen, prikkelend en transparant verwoord. Gespeend van zelfmedelijden neemt hij zichzelf (en zijn medemensen) scherp en niet zonder humor onder de loep. In de turbulentie van het interbellum bleef hij, hoewel bedlegerig, niet aan de zijlijn staan. De eindeloze rij bezoekers die langs zijn bed trok een man die zinderde van leven en uitgesproken standpunten niet schuwde.
Souter hield zijn dagboek bij tot de dag voor zijn dood. Hij was eraan verslaafd en kon er node van scheiden. Zijn biograaf Alexander Scott maakte er een selectie uit die in 1954 verscheen onder de title Diaries of a dying man. Dit meesterwerk verschijnt nu voor het eerst in een Nederlandse vertaling.
Soutars 'Diaries of a dying man' is een klassieker die gesavoureerd moet worden als goede wijn. - Thomas Mallon in 'A book of one's own', een standaardstudie over de dagboekliteratuur
Veertien jaar lang zagen Soutars ogen niet meer dan de wanden van zijn slaapkamer en een stukje tuin, maar zijn geest liet zich niet beteugelen en exploreerde de wereld met een onge naarde stoutmoedigheid. Zijn dagboek weerspiegelt het leven van een ontdekkingsreiziger voor wie geen grenzen golden. - Alexander Scott in 'Still life', de biografie van Soutar