HET RAD DES TIJDS is onbetwist de meest aansprekende fantasy-cyclus van de afgelopen decennia. Met dit alweer elfde deel komt de afronding van dit epos in het zicht. Vele zaken worden opgelost, maar talloze vragen blijven. De vraag die alle betrokkenen bezighoudt heeft natuurlijk betrekking op de uitkomst van de profetie die lang geleden is gedaan, die voorspelt dat alles wat was, wat is en wat zal zijn onder de Schaduw verloren zal gaan. Want zo staat het geschreven. Tenzij...

Het weefsel van de werkelijkheid wordt almaar dunner en alle voor- tekenen wijzen erop dat Tarmon Gai'don, de Laatste Slag, ophanden is. Rhand Altor bereidt zich voor op een confrontatie met de Duistere. Maar eerst moet hij een wapenstilstand zien te bewerkstelligen met de Seanchaanse legers, want die putten zijn troepen steeds meer uit. Perijn heeft inmiddels zijn eigen wanhopige verdrag met de Sean- chanen gesloten - hij zou de Duistere zelfvertrouwen als hij zodoen- de zijn vrouw Faile van de Shaido zou kunnen redden. Intussen is Mart roekeloos gevlucht uit Ebo Dar met Tuon, de ontvoerde Dochter van de Negen Manen. Zeker is dat hij veel zal moeten riskeren om haar voor zich te winnen als zijn bruid.

Gaandeweg, terwijl de heersende machten falen, is alles en iedereen in beroering. Zo vecht Elayne in Caemlin om de Leeuwentroon te bemachtigen en een burgeroorlog af te wenden, en Egwene consta- teert tot haar grote schrik dat zelfs de Witte Toren niet langer een veilig toevluchtsoord is.

In korte tijd pakken de winden van de tijd zich samen tot een immense storm, en Rhand en zijn gezellen rijden in het oog van die storm. Zijn kleine groep moet doorzetten, anders zal de Duistere overwinnen en zal de wereld verloren gaan.