Mensen die, vrijwillig of onvrijwillig, in instellingen verblijven krijgen beperkingen opgelegd. Dat kan agressie oproepen. Tevens worden er de laatste tijd steeds agressievere cliënten in instellingen opgenomen. In instellingen is agressie niet gericht tegen anonieme personen, zoals dat in de verdere samenleving het geval is. De meeste werkers in instellingen bouwen een band op met hun bewoners of cliënten, waardoor zij de mogelijkheid hebben om op een goede manier met eventuele agressie van cliënten om te gaan. In het begin van het boek geven de auteurs vanuit de sociologie antwoorden op vragen als: Is de toename van agressie, die er in de laatste decennia lijkt te zijn, niet een uitzondering op de lange-termijntrend waarin mensen steeds meer hun fysieke agressie moeten beheersen? Leven we niet voor het eerst in een tijd waarin niet-agressief gedrag de standaard is geworden? Zijn we bang voor agressie omdat we niet meer aan agressie gewend zijn? Welke factoren dragen bij aan het ontstaan van agressie in onze samenleving? Vervolgens wordt agressie bezien vanuit enkele psychologische theorieën. Er wordt een verband gelegd tussen gezinsachtergrond en het (later) omgaan met agressie. Vanuit de systeemtheorie wordt aan de hand van praktijkvoorbeelden gekeken naar de diverse werkvelden van de sociaal-pedagogisch werker: hoe hebben de verschillende sub-systemen zoals de werker zelf, het team waartoe hij behoort, de organisatie en de groep van bewoners of cliënten in onderlinge wisselwerking invloed op 'agressie'? Aan het einde van het boek wordt, verlevendigd met voorbeelden uit de praktijk, aandacht besteed aan technieken en vaardigheden hoe een sociaal-pedagogisch werker door houding, taal en gedrag de agressie van bewoners of cliënten kan versterken of, hetgeen over het algemeen de bedoeling is, juist kan verminderen. Het boek bevat tevens aanwijzigingen voor het omgaan met agressie.