De schilderachtige armoede van Laren trekt omstreeks 1870 veel schilders van de Haagse School naar het Gooi, onder wie Jozef Israels en Anton Mauve. Het Land van Mauve, zoals de streek al gauw wordt genoemd, trekt landschapsschilders en schilders van boereninterieurs, zoals Hein Kever, Hendrik Valkenburg en Wally Moes.
Een bont schildersgezelschap uit Amsterdam, onder aanvoering van Jacob Dooijewaard en Frans Langeveld, vindt onderdak bij Jan Hamdorff, eigenaar van het hotel op de Brink en intermediair tussen schilders, kunsthandelaren en zijn welgestelde cliëntèle.
Ook buitenlandse schilders, vooral Amerikanen, blijken gecharmeerd van de authentieke dorpen. William Singer ontvangt ze hartelijk in zijn huis 'De Wilde Zwanen', dat na zijn dood wordt omgebouwd tot het Singer Museum.
De 'Larense School' raakt echter al vanaf 1890 op zijn retour met de komst van maatschappelijk bewogen kunstenaars.
Onder invloed van stromingen als christen-anarchisme en theosofie schilderen o.a. Richard Roland Holst en Piet Mondriaan andere onderwerpen, in een andere techniek en andere kleuren. Tijdens het interbellum woont in Laren en Blaricum een groot aantal kunstenaars dat allerlei motieven in uiteenlopende stijlen schildert.
Of het nu de traditionele Larense interieurs van Bernard Pothast zijn, de expressionistische landschappen van Herman Kruyder of de bijna foto-realistische stillevens van Wout Schram en G.V.A. Roling, wat de schilders bindt is de artistieke sfeer rondom Hamdorff en de kunstenaarsverenigingen.
De band tussen kunstenaars en Laren-Blaricum mag na de afbraak van Hamdorff dan ondergeschikt zijn geworden, de schildersdorpen hebben - mede door het Singer Museum en de verenigingen - tot op de dag van vandaag een artistieke uitstraling die uniek is voor Nederland.