De Haagse beeldhouwer Adriaen de Vries doorliep een droomcarrière. Na een leertijd in Florence bij de vermaarde Giambologna, werkte hij voor vorsten en edelen in heel Europa, van Italië tot Denemarken. In 16oi werd hij de hofbeeldhouwer van keizer Rudolf II in Praag, de stad waar hij tot zijn dood woonde. Op het hoogtepunt van zijn roem, 1602, werd hij omschreven als 'de allerberoemste kunstenaar in het modelleren'.

Trots op zijn Nederlandse afkomst signeerde Adriaen de Vries veel van zijn beeld met het toevoegsel Hagiensis Batavus: de Haagse Hollander. Door zijn schilderachtige stijl en zijn groot gevoel voor compositie geldt hij als een belangrijk wegbereider van de Barok.

In dit boek wordt door een aantal gerenommeerde Europese en Amerikaanse kunsthistorici de beeldhouwer Adriaen de Vries (1556-1626) belicht. Naast een omvangrijke introductie op leven en werk van de beeldhouwer door Frits Schotten komen in verschillende essays de volgende onderwerpen aan bod.

Door Rosemarie Mulcahy wordt de rol van Adriaen de Vries bij het ontstaan van het hoogaltaar van het Spaanse Escorial uitgewerkt, Francesca Bewer en Uwe Heithorn bespreken de technische aspecten van de bronzen beelden van De Vries. Lars Olof Larson gaat in op de verhouding van de beeldhouwer tot de kunst van de Oudheid en op de grillige reputatiegeschiedenis van de kunstenaar. De lotgevallen van de Praagse en Deense beelden worden door Görel Cavallie-Björkman belicht en Thomas DaCosta Kaufmann bespreekt het tekeningen-oeuvre van Adriaen de Vries. Een apart hoofdstuk is gewijd aan alle nieuw gevonden archivalia betreffende de beeldhouwer in Turijn, Praag en Den Haag.

Het boek biedt een nagenoeg compleet overzicht van de beelden van Adriaen de Vries, waarvan het merendeel in kleur is afgebeeld.