Dit boek is in een oplage van 75 exemplaren verschenen.

Erwin Heerich (Kassel, 29 november 1922 - Meerbusch-Osterath, 6 november 2004) was een Duitse graficus en beeldhouwer.

Kenmerkend aan het werk van de in Noord-Rijnland-Westfalen en daar buiten redelijk bekende tekenaar en beeldhouwer Erwin Heerich zijn de geometrische vormen die door hem, ondanks hun mathematische strengheid, toch op intuïtieve wijze ontwikkeld werden.

Sinds de jaren tachtig van de twintigste eeuw ontwierp hij ook gebouwen, die hij zelf als van binnen begaanbare sculpturen beschouwde. De isometrie die ten grondslag ligt aan zijn bouwwerken en beelden heeft bij nadere beschouwing vaak ook irrationele aspecten in zich. Heerich bedacht vele gebouwen voor het Museum Insel Hombroich bij Neuss die hij in samenwerking met de bouwkundige Hermann Müller uit Düsseldorf uitwerkte. In deze werken slaagde hij erin zuivere vormen, compromisloze esthetica en voorwaarden voor praktisch gebruik te combineren.

Heerich heeft zijn plastische ideeën herhaaldelijk besproken en daarbij legde hij uit dat het hem nooit ging om het perfect nabootsen van de werkelijkheid, maar dat zijn interesse steeds naar bouwkundige principes was uitgegaan. Heerich kreeg les van Ewald Mataré en maakte in het begin wel herkenbare onderwerpen.

In de jaren zestig en zeventig van de twintigste eeuw ontwikkelde hij een groot aantal vormen als tekening en als kartonnen beelden. Uit dit repertoire aan vormen kon hij later steeds weer putten bij het maken van werken in andere materialen en andere dimensies.

Na de Tweede Wereldoorlog was Heerich de eerste leerling van Ewald Mataré nadat deze weer aan de Kunstacademie Düsseldorf was aangesteld. Nadien had hij zelf bijna twee decennia lang een aanstelling als professor (beeldhouwkunst) aldaar.

Hij was lid van de Akademie der Künste in Berlijn en won onder andere de Will Grohmann-prijs, de Piepenbrock Preis für Skulptur en de Max Beckmann-prijs. Zijn werk was te zien op vele tentoonstellingen in Duitsland en daarbuiten.