In de vierde eeuw n.C. komt de grote Germaanse volksverhuizing op gang. De Germanen verlaten hun te klein geworden, arme moederland aan de Oostzee en trekken zuidwaarts, gedreven door het verlangen naar een milder klimaat, meer zon en betere 'landbouwgronden. Van deze volkeren is de grote stamgroep der Goten de interessantste. Vanuit Zweden trekken zij het onbekende Europa binnen; de hinder nis van de Karpaten verdeelt hen in een oostelijke en een westelijke groep. Deze beide groepen ondervinden nu wat het betekent niet langer in een rustig, door rotsketens beschermd kustgebied te wonen, maar te zijn blootgesteld aan de vernietigende aanvallen van roofzuchtige nomadenvolken, waaronder de geduchte Hunnen. De Westgoten wijken uit naar Zuid-Frankrijk en Spanje en stichten daar op Oud-Romeins grondgebied een Germaans rijk van christelijke signatuur. Terwijl het Oostgotische rijk in Italië onder de geniale heerschappij van Theodorik maar een kort leven beschoren is, bezwijken de Westgoten op het Iberisch Schiereiland pas aan het begin van de achtste eeuw onder de stormloop van de Arabieren. De tijd van de grote Germaanse rijken is daarmee voorbij.
Alleen een kenner van deze omvangrijke materie kon erin slagen deze grote gebeurtenissen uit de Europese geschiedenis overzichtelijk te rangschikken en weer te geven. Voor de cultuurhistoricus en romanschrijver Hermann Schreiber werd dit thema het uitgangspunt voor een imposante speurtocht naar de nog overgebleven sporen van de Goten, die hem door heel Europa voerde.