Vanaf zijn vroegste publicaties is Jacques Derrida geconfronteerd met de beschuldiging, als zou hij de aloude negatieve theologie in ere herstellen. Zijn veelvuldige beroep op ontkenningen, zijn geheimzinnige spreken over een alteriteit die haar sporen trekt door de 'tekst' van de West-Europese traditie, gaven daar aanleiding toe.

In deze studie gaat de auteur in op de boeiende problematiek rond de negatieve theologie en op Derrida's benadering daarvan. Daarbij besteedt hij niet alleen aandacht aan enkele fundamentele teksten van Dionysius de Areopagiet, Meister Eckhart en Angelus Silesius, maar staat hij ook stil bij Derrida's eigen spreken over 'God', bij diens curieuze heropname van het begrip 'mystiek' en bij diens veelzeggende omgang met de analogie-problematiek.

In een verrassende slotbeschouwing wordt geprobeerd om Derrida's commentaar op de negatieve theologie dat in feite neerkomt op een gesprek met het cristendom op te vatten als een exemplarische heroverweging van de incarnatie gedachte, anders gezegd: van de verhouding tussen transcendentie en immanentie. Hiermee wordt een bijzonder intrigerend, nieuw perspectief geopend op de cristelijke interpretatie van Jezus Christus als de messias. Zonder jodendom en cristendom op onkritische wijze met elkaar te vereenzelvigen, zou dit perspectief beider onderlinge verbondenheid kunnen tonen in een onderscheiden omgang met de incarnatie.