ELSSCHOT, WILLEM [PSEUD. ALPHONSUS JOSEPHUS DE RIDDER] (1882 - 1960)
Verzameld werk

S. Carmiggelt: '[...] in het despotisch bewind dat Elsschot voerde over zijn gevoel, lag zijn geweldige kracht. Meer ontspanning dan de grimmige lach, ook ten aanzien van dingen die hem het meest dierbaar waren, heeft hij zichzelf als kunstenaar nooit gegund. Hij schreef met vaste hand en van alles wat in hem woelde mocht alleen het toonbare door het tourniquet. Het wild gedrang daarachter heeft, geloof ik, aan zijn stijl de vaak verbluffende geladenheid gegeven die, op zijn beste bladzijden, elke volzin de beeldende kracht schenkt van de voldragen poëzie.


W.F. Hermans: 'In Elsschot ontmoet men immers een auteur die wel verre van "moeilijk" of "ingewikkeld" genoemd kan worden. Hij schrijft klare volzinnen, die nooit te lang en ook niet modernistisch te kort zijn. Hij verliest zich nooit in vervelende uitweidingen. De handeling van zijn boeken is altijd tot het uiterst gecondenseerd. Zijn verhalen gaan bovendien op het eerste gezicht over alledaagse mensen met alledaagse lotgevallen. Ik zeg: op het eerste gezicht, want wie Elsschot even tot zich laat doordringen bemerkt dat men hier op een behoorlijke afstand is van het wel en wee der knusse, sober gestoffeerde Hollandse binnenkamer.


[...] Bij hem krijgen dingen, die men meende al lang te kennen, die uitdentreure herhaald zijn, niet zozeer een nieuw aspect als wel: zij worden op een wijze voorgedragen dat men er opnieuw door getroffen wordt, door de ouderdom die niet te weerhouden is, de kortzichtigheid die in het leven soms de schoonste momenten voorbij laat gaan. Het is dit bijna niet te overtreffen plastische vermogen dat Elsschot heeft, waardoor zijn geschriften hoe simpel de onderwerpen ook zijn die zij behandelen, een indruk achterlaten die alleen een groot schrijver kan geven.


[Over Verzen.] Ik geloof niet dat het nodig is er hier de lof nog van te zingen. Zij geven uiting aan dezelfde mentaliteit die men in zijn proza kan opmerken. Het is slechts een kleine verzameling, maar er is geen enkel vers bij dat niet ronduit meeseterlijk genoemd kan worden. Er is geen verzameling poëzie in onze taat die zozeer in de meest letterlijke zin hartverscheurend is.'