- we het niet goed met hen meenden te kunnen vinden. Nu ze sterven beseffen we dat we er voortaan alleen voor staan. Barbara Dobrick gaat in haar beschrijving van het rouwproces niet voorbij aan de taboes die daarmee nog altijd zijn verbonden: dat we op ons werk niet te veel van ons verdriet mogen laten merken; dat het min of meer verboden is om gevoelens van opluchting te hebben bij de dood van onze ouders; dat er vreselijke ruzies kunnen ontstaan tussen de kinderen bij het verdelen van de erfenis; dat we pas tijdens ons rouwproces ontdekken niet alleen positieve maar ook negatieve trekjes van onze ouders te hebben overgenomen. De belangrijkste les die dit boek ons leert, is dat het nooit te vroeg is om over de dood van onze ouders na te denken, terwijl we tegelijkertijd moeten beseffen dat we in onze onvermijdelijke rouw

Schrijfster maakt een analyse van een aantal interviews met nabestaanden. Zij schrijft heel uitvoerig wat er allemaal aan gevoelens bovenkomt na de dood van ouders. Met name als de laatste ouder sterft en het kind-zijn een einde neemt, gebeuren er specifieke dingen. Schrijfster is journaliste. Ze kwam op het idee door de dood van de ouders van haar vriendin. Zij beschrijft het afscheid nemen, de rituelen bij het afscheid, de gevoelens die een rol spelen en soms tegen verwachtingen in veel belangrijker zijn dan verwacht. De meeste aandacht besteedt ze aan de rouwtijd na de dood. Ze komt veel onmacht tegen, wanhoop, angst en woede, haat, schuldgevoelens, alsook opluchting en verlangens, hetgeen soms een chaos veroorzaakt. Ze schrijft ook over de goede gevoelens en ervaringen, die broers en zussen dichter bij elkaar brengen en over de materiële en geestelijke erfenis, die broers en zussen soms uiteendrijft. Een zeer boeiend boek, zeker voor hen die zelf hun ouders verloren. Zij zullen veel herkenbaars tegenkomen.