Symbolae Facultatis Litterarum Lovaniensis - Series A (hardcover) : 26. In het midden van de jaren 1820 brak in Frankrijk de Romantiek door, in de literatuur en in de schilderkunst, maar ook in de geschiedschrijving. De nouvelle histoire wilde afrekenen met de oude, pompeuze retoriek, met een geschiedschrijving in 'hofstijl'. Prosper de Barante, de liberale aristocraat die in zijn jonge jaren tot de kring van Madame de Stael had behoord, en Augustin Thierry, die zijn sporen in de radicale journalistiek had verdiend, streefden naar een 'natuurlijker' beeld van het verleden. Maar dat verleden bleek ongrijpbaar te zijn, vreemd en ontembaar. In De illusionisten wordt verhaald hoe Barante, Thierry en de andere romantici het ongrijpbare gestalte trachtten te geven, hoe zij de geschiedenis tast- en zichtbaar poogden te maken en haar uiteindelijk als een levende werkelijkheid wilden laten herrijzen. Het verleden werd opgeroepen in tableaux vivants door historici die zichzelf priesters waanden. Hun instrumenten deelden zij met schrijvers en schilders, met wie zij een grote verwantschap voelden. Al snel volgde echter de ontgoocheling. Het verleden bleek niet te temmen, omdat het heden steeds opnieuw andere nachtmerries schiep. De Revolutie van 1848 betekende het failliet van de romantische historiografie. Barante trok zich terug, hij voelde zich een vreemdeling in de eigen tijd. Thierry bleef ontredderd achter, bevreesd voor de 'morele epidemie' die hij om zich heen zag grijpen. Met hen werd ook het romantische bondgenootschap van geschiedschrijving, literatuur en schilderkunst ten grave gedragen.