Twee gebeurtenissen hebben Georg Picht (1913-1982) levenslang 'te denken' gegeven. Allereerst het zwijgen van de intelligentsia in de Nazi-tijd; een versagen van de geest. Wat is dat voor wetenschap, die zich in dienst laat nemen door het geeft niet wie? Daarnaast stelde de ontwikkeling van de kern - energie en het ontstaan van de mogelijkheid van de vernietiging van deze wereld hem de vraag naar de reikwijdte van de menselijke verantwoordelijkheid. In zijn cultuurfilosofie schetst hij de ontstaansgeschiedenis van de dominante manier van denken, die hij de 'denkvorm van de Theorie' noemt. Als een formatterend principe heeft de toepassing van die denkvorm op zeer uiteenlopende gebieden onze technische cultuur vorm gegeven. Deze manier van denken kan niet overweg met het veranderlijke, het unieke; vergeten is dat de mens in de geschiedenis staat en niet erbuiten. Juist historische ontwikkelingen, zoals de verandering van het wereldbeeld, de opkomst van het historisme en de evolutietheorie, hebben deze denkvorm onderuit gehaald. Daardoor zijn alle 'hogere' werelden weggevallen en blijft voor de mens alleen de historische, eindige, menselijke horizon over. Niet langer hebben wij een steunpunt in de eeuwigheid, maar we moeten koersen op herinnering, ervaring en verlangen. De spijt over dat gemis aan houvast veroorzaakte een verdringing van mythe en religie. Picht zoekt naar een herwaardering van hun rol in de cultuur.