Toen de nazi's in september 1939 Polen binnenvielen, kon Winston Churchill, die ruim drie maanden tevoren zijn vijfenzestigste verjaardag had gevierd, terugzien op een leven waarin hij meer succes in meer functies had gehad dan de meeste mensen van die leeftijd kunnen zeggen.
Hij had op de slagvelden gestaan aan de verste grenzen van het Britse rijk; hij was een groot politiek leider geweest die zich niet door partijvoorschriften liet binden, want hij had de binding met zijn partij verbroken als zijn overtuiging hem dat voorschreef; hij was de bouwmeester van de
Britse zeemacht tijdens de eerste wereldoorlog geweest en had zich in die oorlog een strateeg getoond, wiens gedurfde plan, als het even gedurfd ten uitvoer was gebracht, waarschijnlijk miljoenen mensenlevens gered zou hebben; hij was oorlogscorrespondent geweest en had zich door zijn historische en biografische werken blijvende faam als schrijver verworven.
In september 1939 was zijn positie uiterst moeilijk en viel niets over zijn verdere carrière te zeggen: hij was de profeet naar wie niemand luisterde.
Jarenlang had hij, vrijwel zonder enige weerklank te vinden, zijn stem waarschuwend tegen de agressie van nazi-Duitsland verheven. Hij had Engeland bezworen zich voor te bereiden op een oorlog van een tot dan toe ongekende omvang. Spoedig zou blijken dat zijn waarschuwingen gegrond waren geweest, hoewel ze zonder effect waren gebleven.