Op 16 februari 1993 werd Het Genootschap van de Zwarte Weduwnaars opgericht. Het telt twee leden, Adjiedj en Geoffrey. Bijzonder is het ook om andere redenen. Adjiedj - in 1983 uit Suriname naar Nederland gekomen - is de vriend van Sjoerd, een echte Groninger. Geoffry, ook een Surinaamse immigrant, is de vriend van Eddy, het prototype van een Fries. Op die 16e februari belt Adjiedj, die jarenlang zijn buurman is geweest, Geoffry op. 'Sjoerd is dood. Waarop Geoffry: 'Eddy ook. Eddy blijkt precies een kwartier na Sjoerd te zijn overleden. 'Hoe is het mogelijk dat ze samen gingen', vraagt Geoffry zich af. 'Dit kan haast geen toeval zijn', antwoordt Adjiedj. De passage uit het eerste hoofdstuk van 'Pluk de dag, passeer de nacht' pakt - onverwacht - meteen. Na alle recente boeken, artikelen en programma's over ongeneeslijke ziekten en rouwrituelen trekt wéér een boek over dit thema nauwelijks meer de aandacht. Sjoerd Dost en zijn partner Adjiedj zijn er echter in geslaagd op boeiende en vooral indrukwekkende wijze de laatste levensfase van Sjoerd te beschrijven. Sjoerd stierf aan prostaatkanker, wat uitzonderlijk is op zo jonge leeftijd. Hij was bijna 45 toen hij stierf; Adjiedj was toen 30. Sjoerd is voor het eerst echt ziek na thuiskomst uit Rio de Janeiro, voorjaar 1991, waar hij met Adjiedj carnaval heeft gevierd. Hij is moe, moet vaak naar het toilet en heeft pijn bij het plassen. Pas wanneer hij enkele weken later impotent wordt, slaat hij alarm. Huisarts en internist stellen hem gerust. Een antibiotica-kuur slaat niet aan en Sjoerd dringt er zelf op aan, 'op kanker te checken. Dit verzoek wordt afgewezen. Na een paar maanden, waarin de klachten nog verergeren, besluit Sjoerd een uroloog te consulteren. Die reageert onmiddellijk geschrokken. In het AMC hoort Sjoerd enkele dagen en vele onderzoeken later de keiharde diagnose: prostaatkanker. Een lange periode van ups en downs volgt. Behandelingen in het ziekenhuis en bezoeken aan Jomanda hebben wisselend succes. Samen gaan Soerd en Adjiedj naar weekends voor kankerpatiënten en hun partners. Zowel privé als zakelijk zet de ziekte hun relatie onder druk: in 1990 hadden zij nog samen het adviesbureau Dexter opgericht, niet wetend dat Sjoerd zich zó snel zou moeten terugtrekken. De meeste indruk in 'Pluk de dag, passeer de nacht' maken de passages over de reacties uit de omgeving, zowel ten goede als ten kwade. De blanke en zwarte man vormden een zeer geliefd stel: in de zware maanden waarin Sjoerd steeds meer achteruitging, stonden er altijd weer vrienden of collega's voor hen klaar. Dit gold echter niet voor Sjoerds familie, waarmee hij al veel eerder had gebroken. Tijdens zijn ziekte had hij alleen met zijn broer Martinus en diens vrouw Rinskje nog contact. Na zijn dood en nog vóór de begrafenis werd Adjiedj meermalen gedwongen de confrontatie met Sjoerd's ouders aan te gaan: zij eisten meteen enkele bezittingen op en spraken onverbloemd hun ongenoegen uit over de wijze waarop Sjoerd begraven wenste te worden en zijn overlijden bekend wilde maken. Maar Sjoerd werd begraven zoals hij het wilde: met de kist op een boot door de Amsterdamse grachten en langs de Stopera naar de begraafplaats Zorgvlied, onder begeleiding van koorzang door zijn vrienden. Op Sjoerds verzoek droeg iedereen mooie kleren en waren de bloemen louter rood en geel. 'A typical Dutch funeral, how nice', riep een Amerikaanse toerist, terwijl hij zijn camera liet snorren. Gonny ten Haaft Adjiedj Bakas en Sjoerd Groenewold Dost: Pluk de dag, passeer de nacht - Over afscheid nemen en verder leven.