Het is bijna niet te geloven: in Europa worden meer dan 500.000 meisjes gruwelijk verminkt, en duizenden meisjes lopen jaarlijks het risico besneden te worden. Het gebeurt onder de ogen van de hele wereld. En het gebeurt elke dag. In Duitsland, Frankrijk, Engeland, Nederland en elders in Europa. Elk jaar worden duizenden meisjes wreed verminkt: een deel van hun seksuele organen wordt verwijderd. Niet in Afrika, maar hier in Europa!
Waris Dirie was pas 5 jaar oud toen haar moeder haar naar een oude vrouw in het bos bracht. Met een kapot scheermesje en zonder verdoving werd haar clitoris weggesneden. Waris verloor het bewustzijn. Toen ze bijkwam, leed ze ondraaglijke pijn en kort daarop kreeg ze een zware infectie en had dagenlang hoge koorts. Waris Dirie overleefde het, maar velen van de 6000 meisjes die dagelijks het slachtoffer zijn van besnijdenis, sterven. Andere meisjes hebben voor de rest van hun leven pijn tijdens hun menstruatie of tijdens het plassen. Ondanks deze gruwelijke gevolgen wordt dit ritueel van besnijdenis nog steeds uit naam van religie of traditie bijna wereldwijd uitgeoefend. Niet alleen in Afrika en het Midden-Oosten vindt genitale verminking van vrouwen plaats, maar ook in Europa, waar duizenden besnijdenissen zelfs deels worden uitgevoerd met medewerking van artsen.
In haar nieuwe boek schrijft bestsellerauteur Waris Dirie op persoonlijke, dramatische en gevoelige wijze over vrouwenbesnijdenis in Europa: welke religieuze en culturele beweegredenen liggen eraan ten grondslag, wie zijn de slachtoffers, wie zijn de daders, hoe is de Europese wetgeving, wat kunnen we ertegen doen?
In Onze verborgen tranen vertelt Waris Dirie over haar leven vanaf de dag dat ze het zwijgen verbrak. Ze vertelt over haar ontmoetingen met slachtoffers en daders, over de moeizame onderzoeken, over tegenslagen en successen.
Onze verborgen tranen is in vele opzichten een schokkend boek, maar het is ook een boek vol kracht en hoop voor miljoenen vrouwen over de hele wereld.
Waris Dirie verliet op 14-jarige leeftijd Somalië en vluchtte naar Londen, waar ze ontdekt werd als model. In 1991 verhuisde ze naar New York. Ze werd beroemd door haar modellenwerk voor Levi's en Beneton. Sinds 1994 is ze speciaal ambassadeur voor de VN in de strijd tegen genitale verminking van vrouwen. In 2002 stichtte ze de Waris Dirie Foundation, een organisatie die strijdt tegen de marteling door rituele besnijdenis over de hele wereld. In 1998 publiceerde ze haar autobiografie Mijn woestijn; in 2002 gevolgd door Dochter van de nomaden. Beide boeken werden internationale bestsellers. Waris Dirie is getrouwd en heeft een zoon.


De auteur vluchtte als veertienjarige vanuit Somalie, waar ze volgens de culturele traditie als kind slachtoffer was geworden van genitale verminking. Haar twee voorgaande, bij een breed publiek bekende boeken over dit thema ('Mijn woestijn' en 'Dochter van de nomaden') zijn vanuit Somalische perspectief geschreven. Hier onderzoekt ze, mede vanuit haar functie als speciaal ambassadeur van de VN tegen vrouwenbesnijdenis, de omvang van het verschijnsel (nu FMG of female genital mutilation genoemd) in de westerse wereld. Ze praat met vrouwen die haar hulp zoeken over hun problemen, met artsen over hersteloperaties en met politici (waaronder Ayaan Hirsi Ali) en hulpverleningsorganisaties over mogelijkheden tot controle en wetgeving. Het boek is vanuit een diepgaande persoonlijke betrokkenheid geschreven en geeft daardoor een aangrijpend beeld van de emotionele gevolgen van FMG, een probleem dat ook in het westen dringend om een oplossing vraagt. Evenals de voorgaande boeken van deze auteur zal het dan ook een breed publiek aanspreken en bewust maken van de problematiek.