Samenvatting

Rond de drie broers Karamazov en de moord op hun vader bouwt Dostojevski een ijzingwekkende psychologische spanning op. Elk heeft zijn motieven en ook de gelegenheid gehad voor deze gruweldaad. De vermenging van filosofische en religieuze motieven (zoals de beroemde 'Legende van de Groot-inquisiteur') met psychologie en pure vertelkunst maken deze roman tot een van de mijlpalen van de negentiende-eeuwse literatuur.

Fodor Dostojevski (1821-1881) is een van de grootste schrijvers in de toch al zo rijke Russische literatuur en De gebroeders Karamazov is een van zijn grootste boeken. De psychologische diepgang van zijn werk en de enorme literaire kracht maken dat de lezer ook na een eeuw nog ontroerd raakt door dit meesterwerk.
Recensie(s)




'De gebroeders Karamazov' schreef Dostojevski aan het einde van zijn leven en kan zijn geestelijke testament worden genoemd. Het gebruikelijke venijn en de haat tegen zijn vijanden maken hier plaats voor de wens vrede te vinden met de wereld en de zwakke stervelingen. Dit laatste meesterwerk vormt de bekroning van Dostojevski's ontwikkeling als romancier. Het principe van de polyfone roman, waarin meerdere stemmen, ideeën gelijkwaardig in een open dialoog treden, is kenmerkend; nooit krijgt één idee de overhand, diametraal tegengestelde begrippen, zoals in de passage van de Groot-inquisiteur, rede versus geloof en liefde, zijn in balans en even overtuigend. De broers in de roman vertegenwoordigen drie oertypes, die rond het thema vadermoord en de religieuze implicaties daarvan een conflict beleven. De vertalingen van zowel Jan van der Eng (in de Van Oorschot-uitgave) als deze van Marko Fondse zijn kwalitatief hoogstaande weergaves van het origineel. Voor het werk van Fondse is een goedlopende stijl en soms een meer eigentijds vocabulaire typerend.