De muziek der sferen vertelt de lezer hoe deze wetenschappelijke visie ontstond, hoe door veranderde opvattingen over het heelal en de opkomst van de Romantiek, deze filosofie onderuit werd gehaald. En in hoeverre deze gedachte in onze tijd nog voortleeft. Van Pythagoras tot Newton, van Bach tot Beethoven, tot en met de twintigste eeuw, vormt dit boek een fascinerend geschiedkundig onderzoek naar de vervlochten lotgevallen van wetenschap en muziek. ----- Recensie: Jamie James, muziekrecensent van o.a. The New York Times, beschrijft hoe de geschiedenis van de muziek en de wetenschap lange tijd parallel liep. In de Oudheid zag men de muziek als een essentieel onderdeel van het volmaakte universum. Aan de oerprincipes ervan lag een wiskundige waarheid ten grondslag. Pythagoras ontdekte dat muzikale intervallen een wiskundige basis hadden. Ook Plato vereenzelvigde wiskunde en muziek met elkaar. Zo ontstond ons toonsysteem, dat in de Middeleeuwen tot meerstemmige polyfonie leidde en ten slotte bij Bach tot muziek 'als de verborgen rekenkundige exercitie van de ziel die zich er niet van bewust is dat ze rekent'. De Romantiek maakte aan die vereenzelviging een eind. Bij Schönberg komt (in de atonaliteit) de numineuze macht van het getal terug. Maar dit leidde wel tot een sterk isolement van de hedendaagse moderne muziek. Een interessante beschouwing, die in haar eerste thesen wel geloofwaardig is, maar wel eens ontspoort in uitvoerigheid. Zij leidt echter aan het slot tot wat magere conclusies. (Biblion recensie, Drs. K. de Jong Ozn.)