Sinds haar geboorte, zo’n dertig jaar geleden, heeft de gevierde auteur David Oosterbaan zijn dochter Laura niet meer gezien. Maar als hij op een dag gebeld wordt met de mededeling dat zij met een overdosis in het ziekenhuis ligt, besluit hij haar te gaan helpen. Een emotionerende tocht voert hem langs duistere kroegen en heldere drugspanden, strijdend om haar uit de schijn van haar bestaan terug te voeren naar de werkelijkheid, die hijzelf zo slecht kent. In zijn lange toneelcarrière heeft hij zich altijd een weg moeten vechten naar de vrijheid om telkens iemand anders te zijn. Maar het doek dreigt te vallen. Wie is hijzelf? En weet hij zijn idealen te redden? En zijn dochter?
Robert Anker is schrijver en dichter. Zijn vorige roman, Vrouwenzand (1998), werd lovend ontvangen, evenals zijn dichtbundel De broekbewapperde mens (2002), die binnen een maand werd herdrukt.
Met de roman Een soort Engeland won Anker de Libris Literatuur Prijs 2002.
“zijn magnum opus” Trouw
“Voor zo’n veelzijdige, met liefde voor de taal geschreven roman is een goed woord: meesterlijk.” Haagsche Courant
“Anker heeft een bijzonder krachtige stijl waaraan je je moeilijk kunt onttrekken.” De Volkskrant.
“De lust van het schrijven spat van de bladzijden af.” De Groene Amsterdammer
“Anker heeft een roman geschreven waarin met hartstocht, intelligentie, ironie en zelfspot niet alleen de levensbaan van een toneelspeler in kaart wordt gebracht, maar tevens een beeld wordt gegeven van het Nederlands theaterleven in de tweede helft van de twintigste eeuw.” Juryrapport Libris Literatuur Prijs 2002
Toon minder
Recensie(s)
Geestrijke en soms geestige roman over een acteur die al meer dan dertig jaar zoekt naar de zin van leven en werk. De protagonist, David Oosterbaan, lijkt een geslaagd acteur, maar heeft ook een soort destructieve werking op anderen en zichzelf. In de roman is de confrontatie met zijn dochter - die hij sinds ze baby was niet meer heeft gezien - een soort van draaipunt. Oosterbaan probeert de dochter, die nu in de dertig is en hopeloos verslaafd aan drugs, weer 'in het spoor te krijgen'. Zij is eigenlijk het spiegelbeeld van hem, alleen is haar destructieve neiging nog roekelozer en waarschijnlijk succesvoller. Anker (1946) slaagt erin een alleszins leesbare en interessante roman te schrijven, maar niet alle lezers zullen zijn postmodernistische stijl en verhaallijn waarderen. Desondanks behoort ook deze roman tot de meer waardevolle recente aanwinsten in de Nederlandse literatuur. Paperback; kleine druk.