Sietzo Dijkhuizen over het leven van vroeger:

"Daar hoeven we niet romantisch over te doen. Ondanks kwalen van onze tijd hoeven we niet terug te ver­langen naar "die goeie, ouwe tijd". De kamer van een boerderij, herenkamer of pronkkamer, een vissershuisje of een kaasmakerij . . ze mogen dan al vol staan met begeerd antiek en een sfeer oproepen van "zo was het vroeger", dat "toen" was geen romantisch, zalig leven tussen allemaal mooie dingen. Het leven van toen was een leven van hard werken, met weinig of geen vrije tijd, en veel armoede. Het goede, behaaglijke leven met comfort en romantiek was slechts voor weinigen een dagelijks leven."

In het Openluchtmuseum is maar een klein stuk te zien van het dagelijks leven van toen. Er staat een stuk leef-omgeving te kijk: huizen, gebouwen, werkplaatsen. Plaatsen om te wonen, te werken, te slapen, te eten. Het is allemaal inge­richt, zoals de mensen het vroeger ook zouden hebben gedaan. Hier en daar zou je kunnen denken, dat de mensen even weg zijn, dat ze straks terug komen. Maar daar blijft het bij, bij denken. Het zijn kleine stukjes leven, waarbij men zelf de rest moet bedenken, moet fantaseren, moet invullen. Daarbij rijst toch ook bewondering voor de wijze, waarop men leefde. Voor de manier, waarop men zich kon omrin­gen met mooie en nuttige dingen.

En hij besluit met:

"Ik hoop, dat de wandeling door het museum én de woorden en beelden van dit boek u op de gedachte brengen, dat het goed is veel moois te bewaren, maar dat er geen reden is terug te verlangen naar "die goeie, ouwe tijd".