Het zinloze leven van een 40-jarige vrouw, die na een erfenisje haar baan heeft opgezegd en volkomen kontaktloos leeft, terwijl ze wanhopige, tot mislukking gedoemde, pogingen doet om alles wat maar in de verte op een man lijkt het bed in te lokken. Al haar zinloze - vaak weerzinwekkende - handelingen worden minutieus beschreven. Een smartlap is het niet, dat veronderstelt hevige emoties en deze romanfiguur ziet zelfs geen kans om met de lezer kontakt te maken. Een goedgeschreven zeer deprimerend boek, dat maar beter uit de handen van dergelijke eenzamen kan blijven.
De Vreede werd geboren in het toenmalige Batavia in Nederlands-Indië. Zij werd Henny gedoopt, naar de op Ambon overleden eerste vrouw van haar vader, en was het middelste kind en enige dochter van een dominee en een onderwijzeres. Van 1942 tot 1945 verbleef ze met haar moeder en broers in een jappenkamp. In 1946 verhuisde het gezin naar Nederland. Toen ze 18 jaar oud was, wijzigde ze haar voornaam in Mischa.[1]

In 1957 debuteerde De Vreede als dichteres in het driemansbundeltje Morgen mooi weer maken. In 1959 ontving zij de Herman Gorterprijs (voorheen Poëzieprijs van de gemeente Amsterdam) voor het gedicht Een jong meisje droomt uit de bundel Met huid en hand (poëziereeks De Windroos). Zij had toen al een kort verhaal in het toonaangevende literaire tijdschrift Podium gepubliceerd.

Vanaf 1969 leefde ze van het schrijverschap. Ze schreef onder meer columns voor de VARA radio, recenseerde kinderliteratuur voor NRC Handelsblad en hield voor het toenmalige bureau SSS lezingen door het hele land. Ook maakte zij (reis)verslagen voor onder anderen Vrij Nederland, Intermagazine en Elégance.

De Vreede verhuisde In 1991 van Amsterdam naar Camperduin. Daar schreef ze ook haar laatste roman, Heilige Dagen (2007) over een reis die ze met een vriendin maakte naar Lucca. Mischa de Vreede was twee keer getrouwd en had twee kinderen. Vanaf 1970 had ze een langdurige relatie met uitgever Geert Lubberhuizen. Ze stierf in 2020 op 83-jarige leeftijd