Beeldhouwer, schilder, schrijver, zo afficheerde Jan Wolkers (1925-2007) zichzelf. In exact deze volgorde. Bezien vanuit zijn biografie valt dat te begrijpen: voordat Wolkers in 1957, eenendertig jaar oud, debuteerde in de letteren met twee gedichten, werd hij opgeleid tot beeldhouwer op de kunstacademies in Den Haag en Amsterdam. Beeldhouwen is Wolkers altijd als zijn vak blijven beschouwen. Schilderen en tekenen, dat had hij al vanaf zijn vroegste jeugd gedaan. In de late jaren dertig en tijdens de oorlog doolde hij bijna dagelijks met schetsblok, verf en penseel door het park van Oud-Poelgeest, vlak bij zijn ouderlijk huis in Oegstgeest. In Leiden, de grote stad in de onmiddellijke nabijheid, bezocht hij in de eerste oorlogsjaren de Avondtekenschool en vlak voor de Hongerwinter schilderde hij talloze stillevens aan de teken- en schilderacademie Ars Aemula Naturae.Toch heeft de strikte driedeling van Wolkers' talenten - die hij op latere leeftijd ook zo nadrukkelijk bleef handhaven om zijn beeldende werk uit de schaduw van zijn overweldigende succes als schrijver te halen - iets vreemds. Zijn talenten kwamen voort uit één bron en beïnvloedden elkaar steeds. Jan Wolkers was nadrukkelijk alle drie tegelijk, beeldhouwer, schilder én schrijver, het ene in het andere. Zoals hij beeldhouwde met woorden, zo dichtte hij met verf. Als nieuw. // dubbeltalenten /