De ziel: het lijkt misschien een ouderwets woord, maar het geeft precies weer wat behoort tot het meest wezenlijke van de mens. En juist dat wezenlijke lijkt in deze tijd ook het meest kwetsbare te zijn. Ondanks de schijn van het tegendeel is het leven in de welvarende westerse wereld voor veel mensen niet zo makkelijk. De mogelijkheden om te worden wie je wilt schijnen onbegrensd te zijn, maar juist daarom is elke tegenslag haast onverdraaglijk. Veel mensen ontlenen hun gevoel van (eigen)waarde vooral aan de bevestiging en steun van anderen. De prijs daarvoor is echter hoog: in het vinden van erkenning door anderen moeten we vaak ook iets van onszelf als tegenprestatie inleveren. Erkenning vinden we dus misschien wel het meest voor wie we níet zijn.
Een dergelijke dubbelzinnigheid doortrekt het hele leven. Veel mensen willen vrij zijn, onafhankelijk, niet gebonden, maar zijn tegelijk bang voor een onverschillig bestaan. Ze willen wel bemind worden, maar zijn bang voor de band die de liefde eist. Vrijheid maakt eenzaam, en liefde benauwt: er leven twee zielen in onze borst.
Het is niet eenvoudig voor deze dilemma's een oplossing te zoeken. Die wordt vaak gevonden in een terugtrekkende beweging, in regressie en ontkenning, in rancune en verzet. In Kwetsuren van de ziel worden enkele van zulke oplossingen nader onderzocht. Aan bod komen thema's als verveling ('de leegte van het zelf’), apathie en teleurstelling. Het boek sluit af met een essay over religieuze coping bij kanker.