In De wereld wil bedrogen worden weeft Jean-Paul Franssens verder aan zijn web van herinneringen en bespiegelingen. In zijn vorige persoonlijke kroniek, Zuiderkerkhof 1, namen de kinderjaren van de schrijver en zijn wederwaardigheden in het Amsterdamse literaire leven een vooraanstaande plaats in. Sappige verhalen daarover ontbreken in De wereld wil bedrogen worden zeker niet, al vormen nu de hilarische herinneringen aan zijn jaren bij het Schmiere-theater (het spelen van driestuiverstukken in achterzaaltjes op het Groningse platteland) en reisbrieven aan A.F.Th. van der Heijden de hoofdmoot.Deze buitengewoon geestige en zo nu en dan tragikomische geschiedenissen worden echter afgewisseld door korte verhalen en overwegingen waarin een ander belangrijk thema naar voren komt: dat van de dood en de eigen vergankelijkheid. Maar omdat uiteindelijk alles theater is, kan het gebeuren dat het beklemmende verhaal over de dood van een beminde vriend uitmondt in een slapstickbegrafenis. Hoe kostelijk zaken ook uit de hand kunnen lopen in dit en in vele andere verhalen, op de achtergrond is steeds de vaste hand van de alles registrerende schrijver herkenbaar.Jean -Paul Franssens (1938) is schrijver (van onder andere Een gouden kind en Een goede vader) en beeldend kunstenaar, en hield zich met muziektheater bezig. Als schrijver vestigde hij de aandacht op zich met de door Jos Stelling verfilmde De wisselwachter. Ook Franssens Broederweelde lag ten grondslag aan een film van Stelling.