Ik ben een wheeler, een rolmops, andersvalide, een vrouw met een fysieke functiebeperking of gewoon gehandicapt. Het is mijn lichaam, het zijn de spieren, die het goed doen als gespreksstof. Het lijkt wel of ze de wereld heeft veroverd, er bestaat niets meer dan dat. Bijna alle aandacht en energie gaan naar mijn spieren. De dagen vullen zich met zorg en beslommeringen. De invasie van nieuwe hulpmiddelen, het legertje aan zorgverleners, aan wie ik telkens weer moet uitleggen wat er mis met mij is, laten bij mij een gevoel van vermoeidheid achter. Het blijft moeilijk om alles over te laten aan zoveel anderen. Ik wil zo graag in het nu leven, maar betrap mezelf erop dat ik achter de feiten aanloop. Ik ben altijd een slechte boeddhist geweest. Loslaten is moeilijk voor mij en alles overlaten aan anderen al evenzeer. Ik verlies de regie. Ik verlies het vermogen om te geven zoals ik altijd heb gedaan. Ik doe niets anders meer dan ontvangen. Angst en pijn zijn inherent aan m'n leven, doch m'n verlangen en zoektocht naar geluk blijft branden. Zo grijp ik vriendelijk terug naar welbekende fi losofi sche en literaire schrijvers. Ze geven mij de kracht die ik nodig heb om een knipoog te geven naar de verwarden door absurditeiten, of de 'helden' onder ons. Haast je niet door het leven, zodat je vergeet waar je geweest bent en waar je naartoe gaat. Het leven is geen race, maar een reis om van te genieten.